74. Simple design (1): Het houten schatkistje

Dit eenvoudige houten kistje heb ik ooit gemaakt uit een grenen balk.
Onderzijde, voor- en achterkant bestaan uit één stuk.
De zijkanten zijn gezaagd uit de kopse kant van de balk, zodat de houtnerf doorloopt.
Het geheel is met deuvels en lijm aan elkaar bevestigd.
Aan de voorzijde ontbreekt het ‘slotje’, een houten hartje met pen die precies in het gaatje paste waardoor de deksel geborgd werd.
Afmetingen:16 x 9 x 11 cm.
In het schatkistje zitten oude sleutels met een geschiedenis.

Oh ja, onderstaand muisje kwam ook nog uit diezelfde balk gekropen.

Voor meer simple design items zie zoekfunctie en tik in: simple design

73. Bosvondsten

72. Strandvondsten

Klik op de foto voor
een groter beeld.

71. Een gezond en lekker gerecht voor 55 cent

SALADE VAN RODE BIET, APPEL, BANAAN, CITROEN EN GEMBER
Recept voor 4 personen

Bereidingstijd: 10 minuten
Benodigdheden: mes, rasp, citruspers, schaaltje.
Ingrediënten:

2 middelgrote rode bieten                                               € 0,45
2 appels                                                                        “ 0,80
1 banaan                                                                       “ 0,35
1 citroen                                                                        “ 0,35
Stukje gember                                                               “ 0,05
(ingrediënten van biologische kwaliteit) Totaal:            € 2,20

   Snij de appels in kleine stukjes en overgiet ze met de uitgeperste citroen (hou een klein beetje citroensap over).
Schil de rode bieten en rasp ze.
Rasp ook een klein stukje gember (blokje van 1 cm.). Vermeng dit goed met de geraspte biet.
Snij de banaan in kleine stukjes en vermeng alles met elkaar.
Garneren met citroen en appelschijfjes, besprenkelen met citroensap.
   
   Rode bieten zijn rijk aan vitamine C, ijzer en kalium.
Gember bevat veel medicinale werkzame stoffen, is een anti-oxidant, werkt zuiverend pijnstillend en meer, teveel om hier op te noemen.

70. Missie Kunduz gaat door

                            26 januari 2011  

   Heb zojuist 10 minuten naar de commissievergadering gekeken, ik zag en hoorde mevrouw Sap van Groen Links en dhr. Rosenthal debatteren. Op basis van dat korte moment kan ik u reeds verklappen dat de missie in Kunduz doorgaat. Morgen nog een afrondend debat met dhr. Rutte en de zaak is beklonken. Met een triomfantelijke blik en een brede smile zal premier Rutte dan de pers te woord staan. Ook Jolanda Sap viert haar triomf, ze denkt haar eisen en het bijbehorende knievalletje van Rutte (ze had hem vandaag voor alle zekerheid nog maar even gebeld) aan haar achterban te kunnen verkopen. De Amerikanen zijn tevreden gesteld, misschien krijgen we als beloning het begeerde plekje bij de G20, de vergadering van ’s werelds grootste economieën. Hoe een klein landje steeds opnieuw groot wil zijn.

   Nederlandse instructeurs gaan in Kunduz de grotendeels analfabete politie trainen, wat meteen wil zeggen dat de leerlingen niks van het geleerde kunnen opschrijven of kunnen nakijken in boeken en dergelijke. De politie trainen in een chaotisch land met corrupte krijgsheren en een Karzai die wat corruptie betreft de kroon spant. Het is water naar de zee dragen. Moeten de door ons opgeleide politiemannen die lui trouwens niet meteen arresteren? Daar doen we het toch eigenlijk voor?!
   De strijd in Afghanistan is uitzichtloos en zal met militaire middelen niet opgelost kunnen worden. Onderhandelingen tussen de strijdende partijen bieden nog de meeste kans van slagen, iets waar nog nauwelijks energie in is gestoken.

69. Gullit in Tsjetsjenië

    Dat klinkt als Kuifje in Afrika: gemoedelijk, spannend en avontuurlijk. Het was het tweede stripboek van Hergé wat van tijd tot tijd nogal wat stof deed opwaaien bij anti-racisten en dierenliefhebbers vanwege de houding naar zwarten en dieren. Misschien kunt u zich het verhaal nog herinneren. Een korte opfrisser:

    Kuifje en zijn hondje Bobbie varen met de boot vanuit Antwerpen naar Belgisch Congo (toentertijd een Belgische kolonie). Na wat strubbelingen op het schip met Bobbie en een boosaardige verstekeling gaan ze aan wal in Afrika. Ze trekken Congo in en gaan op wildjacht. Als ze terugkomen blijkt de auto gestolen te zijn door de verstekeling. Het lukt Kuifje de auto terug te krijgen, maar de dief kan ontsnappen. Verderop in het verhaal komen Kuifje en Bobbie in een Afrikaans dorpje terecht waar zich ook de verstekeling bevindt die met de plaatselijke genezer samenspant tegen Kuifje. Ze ontsnappen verschillende keren aan de dood maar uiteindelijk krijgen de boeven hen toch te pakken en worden ze aan een boom gehangen boven een rivier met bloeddorstige krokodillen. Een Belgische missionaris redt hen gelukkig. Kuifje schakelt de boef uit en komt erachter dat deze werkt voor Al Capone. Deze maffiabaas houdt zich bezig met de smokkel van diamanten. Kuifje steekt daar een stokje voor en de boevenbende wordt opgerold. Op het eind zijn Kuifje en Bobbie in een ander avontuur verwikkeld en kunnen ze nauwelijks aan een kudde wilde buffels ontsnappen. Een vliegtuig brengt hen ten slotte terug naar hun thuishaven waar ze opnieuw met Al Capone te maken krijgen. Dit krijgt een vervolg met ‘Kuifje in Amerika”.

    Gullit in Tsjetsjenië zou ook wel eens zo’n spannend verhaal kunnen worden. Ruud Gullit wordt namelijk de nieuwe trainer van voetbalclub Terek Grozny uit Tsjetsjenië, een ‘onafhankelijke’ deelstaat van Rusland. De grote Al Capone van dit land is president Ramzan Kadirov, een nietsontziende potentaat, Poetinvriend en een crimineel die ontvoert, martelt en moordt. Hij werd berucht vanwege de “Kadyrovtsy”, zijn eigen militie die verantwoordelijk wordt gehouden voor het grootste deel van alle martelingen, moorden en verkrachtingen in Tsjetsjenië.

    Kadirov is tevens voorzitter van de voetbalclub waar Ruud Gullit nu gaat werken met een contract voor anderhalf jaar en een salaris van enkele miljoenen euro’s. Ruud Gullit ziet het als ‘een uitdaging’ en ‘een mooie grote kans’. Tsja, Ruud moet wat natuurlijk. Als je op dezelfde grote voet wilt doorleven, in de spotlights wilt blijven staan en Estelle Cruijff tevreden moet houden, zul je risico’s moeten nemen en hier en daar wat dienen te schuiven met je principes.

    Ik hoop dat het voor Ruud en zijn familie goed afloopt, dat ook hij kan ontsnappen aan de krokodillen, de boeven en de kudde wilde buffels en niet zoals Kuifje, opnieuw met Al Capone te maken krijgt. Ik voorspel u dat Ruud zijn contract niet zal uitdienen en op een kwade dag hals over kop het land uitvlucht met achterlating van zijn met diamanten gevulde koffers. Daarna kan hij misschien nog eens bijpraten met zijn goede vriend Nelson Mandela, over bijvoorbeeld mensenrechten.

68. De levende rivier

     Ik voer afgelopen dinsdag met een bootje op de Waal bij Tiel. De Waal die bijna als een zee is geworden, zo wijds en uitgestrekt, met aan de horizon enkele bomen en lantaarnpalen die nog net boven het water uitsteken. Het water van de Rijn welke hier Waal heet, is inmiddels alweer aan het dalen maar het is nog steeds een imposant gezicht.
    

Rivieren zijn de levensaders van de aarde, ze voeden het land. Niet alleen met voedingstoffen en mineralen, maar vooral met levenskracht, de kracht die alles doet leven. De kracht die verzegeld is in bijvoorbeeld het zaadje van een boom en voluit kan gaan stromen als water, aarde, licht en lucht een verbond met elkaar aangaan. De vier elementen zijn niks zonder deze levenskracht. Hoe je ze ook vermengt, als de levenskracht er geen deel van uitmaakt blijft het dode stof. Dit essentiële vijfde element uit zich bij mensen o.a. als creativiteit. Wij kunnen de meest geavanceerde computers ontwerpen en de hersenen van een mens zeer nauwkeurig imiteren, maar een werkelijk creatieve computer zal er nooit komen. De levenskracht behoort tot het grote mysterie waarop de mens geen vat kan krijgen. Gelukkig maar.

67. Vondelpark in januari

66. Een levenskunstenaar: Jozef van de Berg

Links: De hutkoffer is onderdeel
van het huisje geworden.

Links: de buitenkeuken

Rechts: tempeltje

   

   Enkele jaren geleden ging ik met enige regelmaat op bezoek bij Jozef van de Berg. De warme sfeer die ik in en buiten zijn hutje aantrof was voor mij zeer herkenbaar. Ik leefde toen in ongeveer vergelijkbare omstandigheden in een boshuisje, sober, puur en eenvoudig.

   Jozef was eind jaren tachtig van de vorige eeuw een gevierd toneel- en poppenspeler die overal in het land veel publiek trok met zijn voorstellingen. Op het hoogtepunt van zijn roem trad hij op in de Antwerpse Stadschouwburg en kondigde die avond geheel onverwacht het einde van zijn carrière als poppenspeler aan. De bezoekers dachten aanvankelijk dat dit onderdeel was van de voorstelling. Langzaam maar zeker drong de werkelijkheid tot de aanwezigen door toen hij sprak: ”Ik hoop dat u respect heeft voor mijn beslissing. Ik heb ontzettend lang gezocht en ben overal geweest. Ik kwam tot de conclusie dat de zoeker zoekt, maar hij wordt gevonden. Dus daarom dames en heren, om Christus, daarom alleen heb ik dit stuk gezocht. Ik weet nu dat dat zo is en stap uit dit vak. Voor mij is het voorbij. Ik zoek de werkelijkheid. Ik zeg u allen goedendag. Ik ga. Het ga u allen goed”.
   De houten hutkoffer met inhoud nam hij mee, maar verder liet Jozef alles wat hij in de loop der jaren had opgebouwd achter zich. Hij verliet huis en haard, vrouw en kinderen en vertrok met onbekende bestemming. In een dorpje bij de Waal vestigde hij zich in de fietsenstalling van het gemeentehuis, wat enige tijd tot flinke commotie leidde. Uiteindelijk kon hij in de grote tuin van een vriend een klein hutje bouwen, een plek waar hij nog steeds woont.
   Jozef wordt druk bezocht door allerlei vrienden en bekenden welke hem regelmatig van eten en drinken voorzien. Er komen mannen en vrouwen die relatieproblemen hebben, mensen die geestelijk in de war zijn, soms met lichamelijke ongemakken of met diepzinnige levensvragen, maar ook mensen die gewoon even een praatje willen maken. Jozef maakt tijd voor iedereen. Voor velen is hij dan ook een steun en toeverlaat. Tegelijkertijd ontstaat er het verschijnsel dat sommigen Jozef zien als een goeroe, een bezienswaardigheid of toeristische attractie (oh ja, nog even langs die kluizenaar). De rust en stilte, het evenwicht kan dan zoekraken, iets wat ik enkele jaren terug ook bij Jozef zelf dacht te bespeuren.
   Hoewel ik een religieus mens ben moet ik zeggen dat ik niks met 'het geloof' heb, niet met de Russisch-Orthodoxe Kerk van Jozef en niet met de Kerk in het algemeen. Ongevraagd uitleg geven over wat er in de Bijbel staat of in andere heilige boeken, praten over het leven van Jezus Christus, enzovoorts, dat hoeft voor mij nou ook weer niet. Dan luister ik liever naar echte sprookjes, naar de diepzinnige verhalen van landen en volkeren welke corresponderen met hetgeen ieder mens diep van binnen weet, voelt en kan ervaren. Eigenlijk dus de Jozef van de Berg toen hij nog poppenspeler was. Die universele religieuze inhoud zonder de kerkleer erbij te slepen, vond ik bij mijn laatste bezoeken niet meer zo terug. Wat blijft is mijn diepe respect voor iemand die met vaste overtuiging zijn eigen weg gaat en de consequenties daarvan aanvaardt. Door zijn manier van leven een zeer inspirerende man.

65. Angstdromen

Een dode kikker onder het ijs in de vijver. Vergeten om op tijd een gat te maken. Sindsdien voel ik elke nacht de wurgende handen van een levensgroot kikkerbeest om mijn hals en word ik badend in het zweet wakker. Wie redt mij en verbreekt de vloek door de kikker te kussen?

64. Eucalyptusbomen

    Vandaag, een mooie zonnige dag. Maar vanochtend vroeg in de spits, toen het nog donker was en erg glad, zag ik een aantal gecrashte auto’s die vanaf de andere kant op mijn rijbaan terecht waren gekomen. Ellendig, want als je daarin betrokken raakt heb je behoorlijk pech. Zelf voelde ik in een bocht ook de wielen onder me wegslippen, maar gelukkig had ik niet veel vaart. Zomaar ineens kan je leven een andere wending nemen, ook al rij je rustig en voorzichtig.

    Nu straalt er een gouden zon over de witte berijpte velden. Nog even en het is weer voorjaar. Deze zonovergoten dag doet me weer even terugdenken aan Zuid-Ierland waar ik vorig jaar de eucalyptusbomen in bloei zag staan met hun schitterend witte bloemen. Ze geuren zo heerlijk, stralen zuiverheid uit en de kleurige bast van de stam maakt het feest compleet.

Klik op de foto's
voor een groter beeld
 
 
 
 
 
 

 

63. De brand in Moerdijk (3)

8 januari 13.00 uur, (dag 4)

     Vandaag kopt het Algemeen Dagblad: “Hulpverleners Moerdijk-brand ziek” en op pagina 2 van De Volkskrant een relatief kort artikel met enkele kritische kanttekeningen: “Zeer giftige stoffen Moerdijk gevonden”. De media worden wakker, althans sommige. Niet vanuit zichzelf, vanuit een onderzoekende beroepshouding en een kritische blik op de gebeurtenissen, maar reactief vanuit burgers en hulpverleners die klagen over hun gezondheid. Wat hebben we in hemelsnaam aan media die autoriteiten napraten en niet zelf kritisch (mogen) nadenken, doorvragen en de verantwoordelijken daarmee onder druk zetten. Wat is de journalistiek nog waard als men zich braaf aanschurkt tegen de autoriteiten. Het is allang bekend dat de overheden het de kritische journalist moeilijk, zo niet onmogelijk maken om nog onafhankelijk en naar waarheid over gebeurtenissen te berichten. Het gaat eerst door een zeef, een redactionele zeef natuurlijk, maar die is niet meer zo vrij en onafhankelijk als men de burgers wil doen geloven. Het is nog net geen Italië, maar bij ons is het alleen meer verhuld. De invloed van de overheid op de media is sterk. Men houdt een dikke vinger in de journalistieke pap welke daardoor wel lauw moet zijn. Het is vrij simpel. Stelt een journalist ‘vervelende’ vragen aan bijvoorbeeld een minister of staatssecretaris, dan ontvangt de redactie een seintje van de woordvoerder die ongeveer deze strekking heeft: “Wij willen graag het bestaande goede contact tussen uw krant en de minister behouden, maar stuur de volgende keer wel graag een andere verslaggever!”. Pakt het betreffende dagblad of tv-programma die hint niet op, dan kan men het wel schudden en hobbelt men voortaan achter de feiten aan. Andere media nemen de opengevallen plek graag in. Dit even terzijde.

     Het Algemeen Dagblad van vandaag 8 januari bericht: “Behalve tientallen hulpverleners, hebben zich tot nu toe150 mensen gemeld met gezondheidsklachten. Dit zegt de medicus Henk Jans van de Gemeenschappelijke Hulp bij Ongevallen en Rampen. De politie is in stilte een grootschalig intern onderzoek begonnen uit vrees dat hulpverleners blijvende klachten houden of ziektes krijgen. Mogelijk hebben politiemensen ook door het zwaar vervuilde bluswater gelopen, dat vol zit met kankerverwekkende stoffen”. Dit “mogelijk” hadden ze er wel uit kunnen laten, ik zag het al op grote afstand vanuit mijn luie stoel en helaas is dit niet het enige. Ik lees verder: “Tot dusver menen de autoriteiten dat er geen grote gevaren zijn geweest voor de volksgezondheid van omwonenden en omstanders. Hoogleraar crisisbeheersing Ira Helsloot meent echter dat alle gevaarlijke stoffen die je maar kunt bedenken in de vrijgekomen rook zaten”. Chemisch technoloog Akkerman adviseert: “Mensen moeten ver uit de buurt van dat industrieterrein blijven!"
     Op de vraag aan de gemeente Moerdijk waarom er de afgelopen dagen zonder adembescherming kon worden rondgelopen bij en op het terrein van Chemie Pack, was het antwoord: “Dat is een goeie”. Daar bleef het bij. De sukkelige burgemeester Denie van Moerdijk dekte zich verder in door te verklaren: “Ik heb alle deskundigheid ingeschakeld om zo snel mogelijk inzicht te krijgen in de gevolgen voor het gebied”.

62. De brand in Moerdijk (2)

6 januari (dag 2)


     Ik vrees dat men deze brand en de gevolgen daarvan veel te licht inschat en er wel degelijk een gevaar bestaat voor de gezondheid van de mensen in de omgeving en de mensen die onder de giftige rook van de fabriek leven. Als de autoriteiten verklaren niet te weten wat er precies in die fabriek lag, maar wel weten dat het om zeer gevaarlijke stoffen gaat, moeten ze het zekere voor het onzekere nemen. In dit geval zou dat een evacuatie kunnen betekenen. Maar ze weten het wel degelijk, net zo goed als ik het weet, omdat vanaf het begin al bekend was dat er allerlei gevaarlijke stoffen opgeslagen lagen zoals bestrijdingsmiddelen, oplosmiddelen, verfproducten, etc. Stoffen die als ze zich vermengen, soms een zeer giftige reactie met elkaar kunnen aangaan, dampen die ontsnappen en min of meer ingeademd worden, ernstig vervuild bluswater welke in het riool en de sloten terecht komt en het grondwater bereikt, neergeslagen roetdeeltjes die zich over een grote afstand verspreiden.Daarnaast is het de taak van de autoriteiten om burgers adequaat en juist te informeren zodat zij op basis daarvan zelf een afweging kunnen maken. Ramen en deuren sluiten en in huis zitten helpt niks als het kiert en tocht, bovendien komt de lucht van buiten uiteindelijk toch naar binnen, een kwestie van uren.  Men gaat lichtzinnig en amateuristisch te werk. Bovendien, meen ik, is er sprake van bewuste misleiding en bagatellisering.

7 januari (dag 3)

     Inmiddels is dan bekend welke stoffen er in de fabriek lagen, maar het Openbaar Ministerie heeft de lijst in beslag genomen en houdt deze geheim “in het belang van het onderzoek”! Het zou gaan om honderden verschillende chemische stoffen die brandbaar, giftig en bijtend zijn. Ik voeg er zelf nog aan toe: kankerverwekkend en levensbedreigend, want zo is het. Het is zó ernstig dat we het niet mogen weten, als je begrijpt wat ik bedoel. De bevolking mag niet ongerust worden, eventuele claims houdt men het liefst verre van zich : “Er zijn geen giftige stoffen gemeten, er is geen gevaar voor de volksgezondheid” en naderhand zien ze dan wel weer hoe ze zich eruit redden.
     Ondertussen zie ik op de NOS- site dat de Fa van Gansenwinkel bezig is het zwaar verontreinigde bluswater op te zuigen met tankwagens. Twee werknemers lopen naar de sloot en leggen dikke slangen in het roodbruine giftige water. Ze hebben geen persluchtmaskers op en ademen dus gewoon de giftige dampen in ( een tijdje daarna heeft men over die sloten snel een schuimlaag gespoten om het dampen te verhinderen). De brandweerlieden en schoonmakers die ik even daarna op het fabrieksterrein door de giftige plassen water zie banjeren, ademen ook onbeschermd de verontreinigde lucht en dampen in. Het is onverantwoord! Even later komen een viertal gekwalificeerde onderzoekers het terrein op, volledig ingepakt en mét persmaskers op. Tsja, die weten heel goed waar ze mee bezig zijn.
     Hoogleraar Toxicologie aan de Universiteit Wageningen, Tinka Murk, spreekt over kankerverwekkende stoffen zoals de aromatische verbindingen, xileen, naftaleen, benzeen, over een zeer hoge concentratie van zwaar chemisch afval waarbij inademen uit den boze is. De ‘ongevaarlijke’ giftige rookwolken van de eerste dag heten desondanks volgens de autoriteiten op de 3e dag nog steeds niet schadelijk te zijn, maar de meetresultaten (waar en wanneer is gemeten, op welke stoffen, wat heeft men gevonden?) worden niet vrijgegeven. Waarom niet?
     Ik heb medelijden met de brandweerlieden en schoonmakers die niet beseffen waar ze mee bezig zijn, zij zijn het eerst de pineut. In tweede instantie de bewoners in de directe omgeving of verderop. Als zij over enige tijd of na een aantal jaren ziek worden is het leed al geschied en moeten ze maar zien dat ze het redden. Helaas, maar ik voorzie dat deze ramp nog een vervelende nasleep krijgt.

61. De brand in Moerdijk (1)

     Met stijgende verbazing heb ik gisteravond 5 januari de berichtgeving gevolgd over de ramp in Moerdijk, wat een geklungel! Als het al niet duidelijk was is nu één ding heel duidelijk geworden: vertrouw niet op de overheid bij rampen of ingrijpende gebeurtenissen. Wat er echt aan de hand is kom je via hen toch niet te weten. ‘Geen paniek, er zijn geen giftige stoffen gemeten, er is geen gevaar voor de volksgezondheid, ga naar binnen, sluit ramen en deuren en zet de radio aan’, dat is het standaardadvies. Bij zo’n brand als gisteren kun je als burger het beste zo snel mogelijk weg zien te komen, in ieder geval niet wachten tot die eventuele gifwolk je huis heeft bereikt. Dat risico moet je natuurlijk niet nemen.
     Het gaat hier om een verpakkingsbedrijf met een grote voorraad aan gevaarlijke chemische stoffen. Die liggen daar opgeslagen in vaten en grote opslagtanks, staan nu in brand en exploderen, waarbij dikke zwarte rookwolken met onbekende giftige gassen opstijgen en zich verspreiden over de wijde omgeving. Bij het begin van zo’n brand is het normaal dat men nog niet direct weet wat er aan chemische stoffen bij dat bedrijf liggen. Je zou zeggen, dat duurt een uurtje en dan moet dat toch duidelijk zijn, maar de gehele avond blijft dat een vraagteken. Officieel is dat na 6 uren nog steeds onbekend. Onofficieel begrijp ik van een insider, dat er een lijst is van zo’n 80 A4-tjes vol met gevaarlijke chemische stoffen.
     Maar dan nu de slechte berichtgeving, op dat moment van groot belang voor de mensen die zich daar in de omgeving bevinden. Men weet niet om welke stoffen het gaat, spreekt elkaar tegen, mensen die niet deskundig zijn op dit terrein doen uitspraken die ze niet kunnen en mogen doen. Een burgemeester van Moerdijk die geen daadkracht uitstraalt en duidelijk onder de medicijnen zit, een slampamper. Deskundigen in de tv-studio die angstig naar elkaar zitten te kijken, bang om elkaar af te vallen en de verkeerde dingen te zeggen, want iedereen is op het hart gedrukt: geen paniek, hou het volk rustig!
     Om een en ander te illustreren heb ik snel het een en ander genoteerd:
- De site en de alarmlijn juist voor informatie bedoeld, zijn lange tijd onbereikbaar.
- Sacha de Boer 8 uur journaal: "Volgens de brandweer zijn er geen giftige stoffen gemeten."
- De brandweer: "Er zijn wel giftige stoffen vrijgekomen, maar deze zijn niet meer gevaarlijk voor de volksgezondheid omdat ze verbrand zijn en door de wind worden verspreid. Wel binnen blijven en ramen en deuren gesloten houden".
- Toxicoloog Ruyter: "Zelfs de rook van de barbecue bevat giftige stoffen, dus hier ook, maar de rookpluim gaat door de hitte omhoog waardoor de mensen er geen last van hebben."
- Sacha de Boer in gesprek met weerman Hiemstra: "Er zitten geen giftige stoffen in die wolk, maar het is wel belangrijk waar die wolk naar toe gaat." (hoezo?)
Hiemstra: "Klopt, want dat bepaalt natuurlijk waar eventuele stoffen die daar inzitten terecht komen en wat daar belangrijk voor is, is de wind. Regendruppels zorgen er voor dat de stoffen die in de rookpluim zitten naar beneden vallen, dus dat verdunt de rookpluim. Dat lost als het ware op, want dat komt op de grond terecht. Dat is gunstig in het geval voor het gaat om stoffen die in de lucht voorkomen die slecht zijn voor de luchtwegen bijvoorbeeld, maar dat is ongunstig voor als het op de grond terecht komt. Wat daar precies nadelig aan is kan ik niet zeggen."
- Sacha de Boer vraagt aan verslaggever Theo Verbruggen: "Theo, volgens de brandweer zijn er geen giftige stoffen vrijgekomen?"
Theo Verbruggen: "Nou, er zijn wel giftige stoffen vrijgekomen, maar die zijn niet gevaarlijk. Dat heeft de brandweer gemeten. Nou, je moet je voorstellen, het zijn verpakkingsmaterialen, daar zitten diverse giftige stoffen in, maar doordat die verbrand zijn en door de wind verspreid, zijn ze niet meer gevaarlijk voor de volksgezondheid, zo zei de brandweer. Toch nog wel het advies van de brandweer richting Dordrecht en het Noorden om ramen en deuren nog even gesloten te houden."
- Toxicoloog Ruyter even later: ‘In huis biedt een aantal (???) uren bescherming.” En zo gaat het maar door.
     Het zijn dus maar verpakkingsmaterialen, dat stelt me in ieder geval gerust. Wel giftige stoffen, maar die zijn gelukkig niet gevaarlijk. Geen gevaar voor de volksgezondheid, da’s prettig. Ook fijn dat het regent want dan lost die ongevaarlijke giftige wolk op en komt het spul op de grond terecht. Het is niet giftig dus wat zeuren we dan steeds over die wolk en die neerslag. Maar ondanks dat, wel een nat washandje voor je mond houden bij klachten aan de luchtwegen, adviseert burgemeester Denie.

60. Soms valt het niet mee

Klik op de foto
voor een groter beeld
















Bovenstaande foto's komen uit mijn archief