367. Gebouwen, overgroeid met klimop

366. Chinese bloemenverkopers

365. Over zelfwaardering en een positief zelfbeeld

Erkenning krijgen voor wie men is, gewaardeerd worden, het behoort tot een van de meest essentiële behoeften die een mes heeft. Tegelijkertijd wordt deze basisbehoefte sterk onderschat. In het dagelijkse leven worden onze gedachten en gedragingen sterk beïnvloed door de mate van zelfacceptatie waaruit zelfwaardering en zelfvertrouwen ontstaan. Veel mensen hebben in hun jeugd de boodschap meegekregen dat ze het niet goed deden, ze kregen regelmatig negatieve kritiek of werden gepest. Daardoor zijn ze gaan geloven dat ze niet goed in elkaar zitten en hebben een negatief zelfbeeld ontwikkeld.

De zich steeds herhalende boodschappen kwamen meestal van ouders, opvoeders, familieleden, vrienden of collega’s die vaak gelijksoortige ervaringen hebben gehad. Dit kan zich generatie na generatie voortzetten. Een gebrek aan zelfwaardering leidt niet zelden tot een minderwaardigheidscomplex. Men heeft het gevoel altijd tekort te schieten, is zelden tevreden met een bereikt resultaat, vergelijkt zichzelf met anderen, trekt zich terug bij kritiek, heeft moeite met het ontvangen van complimenten en/of neemt een slachtofferhouding aan.

Het broertje hiervan is een meerderwaardigheidscomplex wat zich o.a. kan uiten in: extreme geldingsdrang, veel aandacht opeisen om te bewijzen dat men werkelijk wat voorstelt, groot doen, zich opzichtig en luidruchtig manifesteren, quasi-zelfverzekerd gedrag vertonen, geen kritiek kunnen innemen, etc. Voor de duidelijkheid: het overgrote deel van de mensen is onzeker en voelt zich ergens kwetsbaar. Iedereen is sterfelijk en heeft zijn vraagtekens over het leven na de dood, ook een gegeven waardoor mensen zich onzeker kunnen voelen. Hoe minder men zich bewust is van de eigen onzekerheid en de oorzaken daarvan, hoe meer men geneigd is dit te compenseren door zichzelf en anderen te overschreeuwen, door drukdoenerij, zeker-weten-gedrag, of juist het tegenovergestelde: zich terugtrekken in isolement en/of slachtoffergedrag. Die opgebouwde schil kan hard zijn en vaak totaal niet herkenbaar omdat men zich daar door de jaren heen mee is gaan identificeren. Je ziet zo’n pantser nogal eens bij politici, bestuurders en machthebbers. Niet zelden vertonen deze mensen flinke persoonlijkheidsstoornissen.

Waardering krijgen van en voor anderen begint met zelfwaardering en zelfrespect. Het begint met zien, weten en diep beseffen dat je goed bent zoals je bent. Het is zaak je intrinsieke waarde in je bewustzijn te koesteren en daarnaast de opgebouwde onzekerheden te herkennen die in allerlei situaties opdoemen. Wat helpt is openstaan voor je onzekerheden, deze opmerken en kunnen relativeren, de lichtzijden én daarnaast de gebreken en schaduwzijden kennen en accepteren. Humor is bij dit alles een essentieel element. De aandacht richten op de goede intenties van nu en het verleden. Dit, samen met een voortdurende zelfreflectie, is een mooi uitgangspunt om een meer positief zelfbeeld te ontwikkelen. Als iemand zich eenmaal bewust is geworden van zijn unieke waarde voor het geheel, wordt men rustig van binnen, leeft prettiger en schept daarmee ruimte voor zichzelf en de omgeving. Ieder mens is van onschatbare waarde voor de wereld door zijn specifieke eigenheid, zijn talenten en ideeën, vaardigheden en levenservaring. De volgorde is zelfacceptatie – zelfwaardering – zelfvertrouwen. Daaruit volgt automatisch een vertrouwen in de ander die als gelijkwaardig wordt gezien, in plaats van meer of minder. Met zo’n basis kan de wereld een hoopvolle toekomst tegemoet gaan.



364. Bedelaars (2)

  

363. De rode loper

Dit is het 18e deel van een serie aforismen, verzen en gedichten van AdeM (het pseudoniem van een kunstenaar). De aforismen zijn uit het leven gegrepen, soms opgewekt, vaak wat triestig, maar ook altijd met humor en een kwinkslag geschreven.

361. Het Kerkhof van Vermaak (Cemitério dos Prazeres) te Lissabon

   Dit kerkhof ( de officiële naam is Cemitério do Alto de São João) beslaat een oppervlakte van 20 ha en is daarmee het grootste kerkhof van Lissabon. De wijk Prazeres (wat plezier betekent) was in het verleden een rijk stadsdeel, wat nog zichtbaar is in de grote hoeveelheid kunstwerken, de beelden, de architectuur en de kwaliteit van de gebruikte materialen. De aanleg van het kerkhof vond plaats in 1833 toen er elders in de stad niet meer voldoende ruimte was voor de vele cholera-slachtoffers.

  Het is een zeer interessant kerkhof met talrijke straatjes en grafhuisjes. Sommige zijn zo sterk vervallen zijn dat je door de kieren en openstaande vergane deurtjes, de kisten, kleden en gordijnen zou kunnen beroeren. Diverse verwaarloosd uitziende graftombes hebben een bordje gekregen met de benaming “abandonado” (verlaten). Verlaten door de familie misschien? Want in sommige graven staan nog de kisten, geflankeerd door vazen met verschoten plastic bloemen. De straatjes in deze necropolis worden behalve door enkele bezoekers en werklui, ook bevolkt door tientallen katten en duiven. Opmerkelijk is dat ze goed met elkaar bevriend zijn, alsof de katten bewust de rust respecteren. Op het Kerkhof van Vermaak liggen veel bekende artistieke figuren zoals de schrijver/dichter Rómulo de Carvalho, de dichter en schilder Mário Cesariny de Vasconcelos en Amália Rodrigues, welke enkele jaren geleden is overgebracht naar het Pantheon van de Begraafplaats van Prazeres. Ook Fernando Pessoa heeft hier gelegen, maar is verhuisd naar een andere plek in de stad. In het hoofdgebouw bevindt zich nog een ruimte met een marmeren snijtafel. Vroeger verrichtte men hier autopsie en werden de lijken daarna gebalsemd.

   Het Kerkhof van Vermaak te Lissabon is het gehele jaar geopend van 9 tot 17 uur en bereikbaar met tram 28

Toegangspoort en hoofdgebouw

Dodenmasker van Rómulo de Carvalho

360. Sporen van leven in beton