443. Aangeklede voertuigen

442. De schelpen van Ulisse Aldrovandi

441. De vissen van Ulisse Aldrovandi

440. Plastic afval

                                                      Aangespoeld afval aan de Zuid-Ierse kust
 
"Je moet het niet zo somber zien er gebeurt ook een heleboel goeds". Het is een uitspraak die je soms kunt horen als het gaat over het milieu. Het vált natuurlijk ook niet mee om te leven met de werkelijkheid van een stervende aarde, om de ernst van de huidige situatie onder ogen te zien en daar een passend stuk verantwoordelijkheid voor te dragen middels een andere levensstijl. Gewoontes van mensen zijn erg moeilijk te veranderen. Grote bedrijven spelen daar handig op in, ze hebben primair de intentie om flinke winsten te genereren. Ze verleiden de bevolking met reclameacties voor luxeproducten die ze meestal niet nodig hebben maar wel een grote milieubelasting vormen. Hun “groene revolutie” is niet oprecht. Die revolutie kwam pas mondjesmaat op gang toen de druk om duurzaamheid te sterk werd.

De berg plastic troep bijvoorbeeld die gefabriceerd wordt en vervolgens op termijn weer wordt weggegooid, het is een ramp. De zeeën, de stranden, de steden en dorpen, ze barsten van het plastic afval. Slechts een relatief klein deel wordt gerecycled. Het lijkt heel wat, de actie met de plastic tasjes waarvoor de consument voortaan moet betalen, maar in werkelijkheid is het een druppel op een gloeiende plaat. En dat kostte al zoveel tijd. Voor het grote brede karwei hebben we die tijd niet. Het is effectiever om bij de oorzaak te beginnen, strenge wetten voor multinationals, de politiek, eerlijke voorlichting, enzovoorts. Maar dat heet dan weer niet goed te zijn voor onze welvaart en economische vooruitgang. Zo manoeuvreert men ons in de vicieuze cirkel van honger naar prikkels en ontevredenheid welke tegelijkertijd weer de behoefte voedt aan nieuwe prikkels.

Het interesseert het overgrote deel van de westerse bevolking nauwelijks. Men heeft het simpelweg te druk met de uitwassen van onze economie: werken om te kunnen winkelen, feesten, eten en drinken. Liefst wil men het eigen “verdienmodel” oppoetsen om de huidige levensstijl voort te kunnen zetten en nog verder uit te bouwen. De jonge generaties groeien hier mee op en vinden dat doodnormaal. Men is druk met Facebook, Instagram, Snapchat en alle ‘vrienden’. Voordat ze er erg in hebben zijn ze verslaafd aan deze dwaalwegen en loopt de succesvolle route naar beroemdheid en het grote geld uit op een fikse teleurstelling. Goed, dan hebben we in ieder geval altijd nog de antidepressiva, die momenteel door meer dan 1 miljoen mensen in Nederland worden geslikt. Ga er maar aan staan, het is water naar de zee dragen.

                                              Het Stratumseind in Eindhoven na een uitgaansavond

                                                                                De ochtend na Koningsdag                                                    

439. De frietkotten van Postel

Als je op een mooie zonnige dag toevallig eens in Postel verzeild bent geraakt in de buurt van de abdij, kijk dan eens naar de overkant in de richting van de parkeerplaatsen. Het lijkt op een drukke Vlaamse Kermis. Daar zijn straatjes ontstaan met alleen maar frietkotten naast en tegenover elkaar. Het moet ooit begonnen zijn met 1 frietkot, zou je zeggen. Als de zaken erg goed lopen volgt er meestal een verbouwing. Er verschijnt een groter kot, waardoor er nog meer friet wordt verkocht. Op een concurrent pal naast jou, die precies dezelfde producten verkoopt zit je als ondernemer natuurlijk niet te wachten. Maar op zekere dag staan er dan toch ineens 2 frietkotten! Ze staan net over de grens in België en ja, daar is wat meer mogelijk met vergunningen dan bij ons. Voor een heel jaar gratis friet en frikandellen wil een ambtenaar nog wel eens ‘n oogje dichtknijpen. Maar 7 frietbakkers, 3 ijscomannen en 2 worstverkopers…ik kan er niet over uit.