vrijdag 8 februari 2013

361. Het Kerkhof van Vermaak (Cemitério dos Prazeres) te Lissabon



   Dit kerkhof ( de officiële naam is Cemitério do Alto de São João) beslaat een oppervlakte van 20 ha en is daarmee het grootste kerkhof van Lissabon. De wijk Prazeres (wat plezier betekent) was in het verleden een rijk stadsdeel, wat nog zichtbaar is in de grote hoeveelheid kunstwerken, de beelden, de architectuur en de kwaliteit van de gebruikte materialen. De aanleg van het kerkhof vond plaats in 1833 toen er elders in de stad niet meer voldoende ruimte was voor de vele cholera-slachtoffers.
  Het is een zeer interessant kerkhof met talrijke straatjes en grafhuisjes. Sommige zijn zo sterk vervallen zijn dat je door de kieren en openstaande vergane deurtjes, de kisten, kleden en gordijnen zou kunnen beroeren. Diverse verwaarloosd uitziende graftombes hebben een bordje gekregen met de benaming “abandonado” (verlaten). Verlaten door de familie misschien? Want in sommige graven staan nog de kisten, geflankeerd door vazen met verschoten plastic bloemen. De straatjes in deze necropolis worden behalve door enkele bezoekers en werklui, ook bevolkt door tientallen katten en duiven. Opmerkelijk is dat ze goed met elkaar bevriend zijn, alsof de katten bewust de rust respecteren. Op het Kerkhof van Vermaak liggen veel bekende artistieke figuren zoals de schrijver/dichter Rómulo de Carvalho, de dichter en schilder Mário Cesariny de Vasconcelos en Amália Rodrigues, welke enkele jaren geleden is overgebracht naar het Pantheon van de Begraafplaats van Prazeres. Ook Fernando Pessoa heeft hier gelegen, maar is verhuisd naar een andere plek in de stad. In het hoofdgebouw bevindt zich nog een ruimte met een marmeren snijtafel. Vroeger verrichtte men hier autopsie en werden de lijken daarna gebalsemd.
   Het Kerkhof van Vermaak te Lissabon is het gehele jaar geopend van 9 tot 17 uur en bereikbaar met tram 28

Toegangspoort en hoofdgebouw

Dodenmasker van Rómulo de Carvalho















1 opmerking:

Marijke Winnubst zei

Achter dit kerkhof is een hondenbegraafplaats. Afgeschermd voor bezoekers, maar ik was ongehoorzaam, nieuwsgierig wat daar zoal te beleven viel. Er stond een Portugees, een oudere man in een loden jas met een militante uitstraling, tranen te plengen bij een graftombe. Ik wachtte tot de man verdween en liep naar de plek waar hij tranen liet vloeien. Op de grafsteen stond, de juiste omschrijving is mij ontgaan, maar er stond een foto van een Duitse herder onder naam Hitler. Het staat op mijn netvlies gebrandmerkt.