35. Weerborstels

     Nee ik ben niet naar de kapper geweest, als u dat misschien denkt. Overigens ben ik dat al tientallen jaren niet. Ik knip mezelf.
     ‘Jaah, dat is wel te zien!’, hoor ik u al zeggen. Volgens mij valt het resultaat wel mee. Het is een kwestie van enkele haarplukjes bij elkaar pakken, vervolgens de afstand tussen hoofd en vingers schatten en dan knip….
     Sinds kort knip ik mezelf trouwens niet meer, ik haal er de tondeuse over, dat is wel zo makkelijk.  

    De foto hiernaast is overigens de kop van een koe. Ik vind die spiraal in het midden zo speciaal. Noemen ze dat niet een weerborstel?
     Een weerborstel gaat niet met de richting mee van de overige haren, maar staat vaak recht omhoog of draait zich in een spiraal. In de Engelse taal heet zoiets een cowlick, een tot de verbeelding sprekende naam. Je ziet ze nogal eens bij koeien op het voorhoofd. Mensen hebben trouwens ook vaak zo’n spiraalvormige inplant van haren, een enkele keer tussen de wenkbrauwen, maar toch meestal achter op het hoofd. Je zou zeggen dat daar de haren wellicht zijn begonnen met groeien, vanuit dat punt draaiend en zich zo verder uitbreidend over het schedeldak.



     Een spiraal is eigenlijk een werveling, een woord dat afgeleid is van wervel en werven, wat etymologisch betekent: draaien, wenden, rondgaan. Een wervel op het hoofd dus. Wat mij nu intrigeert is dat er vanaf het hoofd tot aan het staartbeen een serie wervels loopt die wij ruggenwervels noemen. Bij het woord ‘ruggenwervel’, denken we al helemaal niet meer aan de oorspronkelijke betekenis van een werveling. Maar het mooie van taal is wel dat er vaak eeuwenoude informatie in besloten ligt.
     Het deed me in ieder geval denken aan sommige Oosterse filosofieën waar men er tot op heden van uitgaat dat door de wervelkolom levensenergie stroomt. Deze levensstromen ontmoeten elkaar in het midden, in het hart, waar ze zich met elkaar vermengen. Dit idee in ogenschouw nemend kan ik me voorstellen dat een weerborstel een fysieke uitdrukking zou kunnen zijn van zo’n energetische werveling.

34. Bloemen, die geen bloemen zijn.

Piet Schellekens

33. De cherimoya

     Ik had ‘m nog nooit gezien: de cherimoya. Hij ziet eruit alsof ie van alle kanten met een guts bewerkt is, heel mooi. De cherimoya komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika en wordt ook veel geteeld rond de Middellandse Zee.
     Nog groen en hard is deze vrucht niet erg smakelijk. Maar de rijping verloopt vrij snel, binnen enkele dagen. Als de randen bruin zijn en de vrucht aanvoelt als een rijpe peer is hij klaar om te worden gegeten. De cherimoya is dan sappig en smaakt zoet, een kruising tussen een mango, een peer en ’n banaan, zoiets.

     Er zitten een heleboel pitten in, meer dan 50 flinke zwarte ‘zonnepitten’, die vorm hebben ze. Als de vrucht rijp is laten de pitten gemakkelijk los. Ik ben ze aan het drogen en zal er nog enkele uitzaaien in een pot. Over een jaar kom ik er op terug en hoop ik de planten te kunnen laten zien die eruit zijn gekomen.

32. Hoe Berta aan haar einde kwam

     Dit weekend las ik een artikel in Het Parool over Berta. Berta Puentes Acosta, een 73-jarige vrouw uit Colombia, die pas geleden in het uitzetcentrum van Ter Apel is overleden. Ze leefde sinds twintig jaar op straat in Amsterdam waar haar tot op dat moment niet veel in de weg was gelegd. Maar op een kwade dag kruiste haar weg zich met twee ijverige dienders. Zij zagen een oude vrouw met een gitaar oversteken op een plek waar dat volgens de regels niet is toegestaan. Dat werd het begin van haar einde.

     "Mevrouw, wij zagen u zojuist oversteken op een plaats waar dat verboden is. Oversteken kan 50 meter verderop, dáár bij het zebrapad. U bent dus in overtreding. Wij willen even uw identiteitsbewijs zien!"
     De agenten kwamen tot de conclusie dat haar papieren niet in orde waren, Berta moest mee en werd vastgezet in de gevangenis. Eerst drie maanden in vreemdelingenbewaring in Zeist en toen haar gezondheid verslechterde, in Rotterdam. Haar advocaat spande een kort geding aan omdat Berta niet in staat was om in de gevangenis te verblijven, ze was zwak, verward en had veel last van haar longen. Daarop werd ze snel overgeplaatst naar het uitzetcentrum Ter Apel, vanwaar de IND haar het land uit wilde zetten. Afgelopen week overleed zij in Ter Apel aan een longembolie. Haar advocaat verwijt de leiding van het uitzetcentrum medische nalatigheid omdat zij niet de zorg kreeg die zij nodig had.

     Berta was een aardig mens, had in Bogota gewerkt als verpleegkundige en was daarnaast flamencodanseres. Ze speelde hartstochtelijk gitaar en maakte in Colombia twee platen met volksliedjes. Op de Nieuwmarkt in Amsterdam, zong en speelde Berta vaak haar liedjes en bracht vreugde en blijdschap in het leven van de mensen die haar ontmoetten.

     Een triest verhaal over een kwetsbaar mens van 73 jaar die op een dag door twee ambtenaren in functie van de straat is geplukt. Ze werd in de cel gegooid, is daar ziek geworden, verwaarloosd en gestorven.
     Niet alleen de twee politiemensen treft blaam, maar ook de vele tientallen andere slaafse  uitvoerders van de wet die haar deze periode beroepsmatig voorbij zagen komen en dit nu eenmaal als hun werk beschouwen. Waar gehakt wordt vallen spaanders. 'Wij beslissen daar niet over.... , wij voeren uit wat ons opgedragen wordt', enzovoorts, dat werk. Zouden ze er rustig onder kunnen slapen? Ik vrees van wel, want morgen is er weer een dag en we moeten er vroeg uit.