270. Een iglo bouwen

    

   Er staat een langdurige vorstperiode voor de deur, met ijs en hopelijk flink wat sneeuw. Natuurlijk gaan wij natuurvorsers dan een iglo bouwen, een mens moet toch ergens beschutting vinden tegen de vrieskou. Onderaan dit artikel vind u een link naar een mooi oud filmpje, waarop te zien is hoe een iglo gebouwd kan worden.

   De iglo is een prachtig natuurbouwwerk. Duurzamer kan ik me een bouwsel niet voorstellen, het materiaal komt letterlijk uit de hemel vallen is overal voorhanden en wordt weer volledig opgenomen in de kringloop. Eskimovolkeren bekleden de binnenzijde vaak nog met dierenhuiden waardoor er zelfs een temperatuur kan ontstaan tot 20 graden Celsius.

   Ooit moet de primitieve mens voor het eerst ontdekt hebben dat sneeuw goed isoleert. Ik stel me zo voor dat hij overvallen werd door een sneeuwstorm en om zich te beschermen, noodgedwongen onder de sneeuw is gaan liggen. Daar kwam hij tot de ontdekking dat hij het lekker warm had. Vanuit deze ervaring zijn eskimovolkeren verder gaan bouwen met sneeuw. En zoals dat gaat met het bouwen van een eigen huis, mensen brengen daarmee automatisch een beeld van zichzelf naar buiten. Volkeren die dicht bij de natuur staan werken altijd vanuit een vanzelfsprekend middelpunt, hun hart. Het hart dat in verbinding staat met het allesomvattende, het levende principe. Symbolisch voorgesteld is het innerlijk middelpunt van de mens dus de basis en vandaaruit vormt deze een cirkel om zich heen ʘ. De iglo wordt vervolgens spiraalvormig opgebouwd, wat typerend is voor alle groei in de natuur en de kosmos. Voor een ruimere omschrijving van dit spiraalprincipe zie: http://pietschellekens.blogspot.com/2011/06/145-spiralen-in-de-natuur.html   

Natuurvolkeren nemen bijna altijd deze drie oervormen als basis voor hun bouwwerken, cirkel, driehoek en vierkant, oftewel bol, kubus en pyramide. In kindertekeningen zie je hetzelfde principe terug, wat eigenlijk ook gewoon een afspiegeling is van de ontwikkeling van het leven. Voor de duidelijkheid heb ik dit even uitgetekend:

1. De chaos vanwaaruit elke creatie ontstaat
2. De oernevel, de spiraal, het zaad
3. Omsloten vormen, de baarmoeder
4. De bouwstenen cirkel, driehoek en vierkant
5. Het menselijk lichaam
6. Het individu
7. Het huis beschenen door de zon

   U kunt zich ongetwijfeld voorstellen welke innerlijke gesteldheid veel moderne bouwwerken uitdrukken, wolkenkrabbers bijvoorbeeld en andere bombastische uitwassen. In ieder geval zijn de eenvoud en schoonheid van de iglo, de tipi en de yurt dan een verademing en voeren ze ons terug naar de menselijke maat van de dingen.

HOE BOUW IK EEN IGLO. HIER DE LINK:    http://www.nfb.ca/film/How_to_Build_an_Igloo

269. Onthaasten

Dit is het 5e deel van een serie aforismen, verzen en gedichten van AdeM (een pseudoniem). AdeM is een kunstenaar waarmee ik correspondeer en mail-art uitwissel. De aforismen zijn uit het leven gegrepen, soms opgewekt, vaak wat triestig, maar altijd met humor en een kwinkslag geschreven. Meer aforismen en gedichten zijn te vinden in de rechterbalk onder 'labels'.

268. Dodenmaskers

Abraham Lincoln 1808-1865        Sir Isaac Newton 1642-1727

Een dodenmasker is een afgietsel van een overleden persoon, gemaakt van bijenwas of gips. De gewoonte om een afgietsel van het gezicht te maken is al heel oud en raakte eigenlijk pas in onbruik toen de fotografie opkwam. De oude Egyptenaren, Grieken en Romeinen maakten al dodenmaskers. Zulke afgietsels dienden vaak als model voor de beeldhouwer om een portret in steen te maken, maar ook werden ze gebruikt bij het overlijden van een belangrijk persoon of als herinnering aan een voorouder. Voorname Romeinse families hadden vaak een galerij met wassen of stenen beelden van hun voorouders. Vanaf ongeveer 1600 nam het gebruik toe om van allerlei beroemde personen een dodenmasker te maken. Die behoefte hing samen met het idee van die tijd dat het gezicht de spiegel is van het karakter. Zo ontstonden in de 19de eeuw hele verzamelingen dodenmaskers van beroemde personen.
    Zoals een boom door de tijd getekend wordt en de jonge gladde bast uiteindelijk overgaat in een verweerd oppervlak met allerlei oneffenheden, zo vormt de tijd ook het gezicht van een mens. Het doorgegeven leven van voorouders en vooral het voorbije leven van de persoon, laat innerlijk en uiterlijk zijn sporen na. Door de tijd heen verschijnen er in en op de huid kleur- en structuurverschillen, ontstaan er rimpels die de gelaatstrekken versterken waardoor de mens meer zijn eigenheid toont. Na het overlijden trekt de levenskracht langzaam uit het lichaam weg en blijft er alleen nog een zwijgen in rust en stilte. Het dodenmasker toont deze sereniteit in samenhang met de oorspronkelijke karakteristieke verschijning, de mens die de materie is ontstegen.

                                               Franz Liszt 1811-1886     Felix Mendelsohn 1809-1847

                                             Friedrich Schiller 1759-1805   Thomas Moore 1779-1852

Gabriel Dante Rossetti 1828-1882      Graf Leo Tolstoy 1828-1910

John William Sinclair 1877-1935           Jonathan Swift 1667-1745

Maximilien Robespierre 1758-1794    Benjamin Franklin 1706-1790

Sir Walther Scott 1771-1832           Heinrich Heine 1797-1856

Wolfgang von Goethe 1749-1832     George Washington 1732-1799

De bovenstaande afbeeldingen van dodenmaskers zijn afkomstig van:

Collections Princeton University Library

267. Mensen met kleur

266. Overwinteren in elkaars zomer

Dit is het 4e deel van een serie aforismen, verzen en gedichten van AdeM (een pseudoniem). AdeM is een kunstenaar waarmee ik correspondeer en mail-art uitwissel. De aforismen zijn uit het leven gegrepen, soms opgewekt, vaak wat triestig, maar altijd met humor en een kwinkslag geschreven. Meer aforismen en gedichten zijn te vinden in de rechterbalk onder: 'labels'.

265. Wachtende mannen

   U kent hem wel, de man die liever buiten de winkel wacht en niet mee naar binnen wil om ondergoed of een overhemd te kopen. Zijn vrouw slooft zich voor hem uit om in de rekken een aardig model te zoeken, in de juiste kleur en maat. Intussen staat meneer voor de zaak een sjekkie te draaien. Vaak zijn het mannen van middelbare leeftijd die al jaren zijn getrouwd en niet zelden onder de plak zitten. Zelfs al is het voor hun vrouw bedoeld, dan nog blijft het voor veel mannen onwennig, zo’n kledingzaak en voelen ze zich opgelaten. Mannen zijn meer thuis in een bouwmarkt of elektronicazaak, ze houden niet van dat softe gedoe met textiel. Over het algemeen nemen mannen ook sneller beslissingen dan vrouwen. Ze bakkeleien op z'n hoogst nog wat met de verkoper over voor- en nadelen van een apparaat, maar dat is meer een haantjesritueel.

   Vrouwen daarentegen zijn bij stoffen en kleding in hun element. Ze bekijken alles grondig, draaien het om, voelen eraan, kijken naar de prijs, leggen het weg en hebben alweer iets anders gezien. Ondertussen ratelen ze maar door en zo luid dat de hele winkel kan meegenieten:

   “Is dit hier niks voor jou, Sjaak? Je hebt nog maar één pyjama, die draag je nu al 8 jaar."

   "Kijk hier eens", vervolgens houdt ze een pyjamabroek voor zijn middel.

   ”Nou, die staat je best goed! De elastiek zit helemaal niet zo strak, voel zelf eens even, daar heb je toch altijd zo’n last van?!"

Sjaak kan op zo’n moment wel door de grond zakken.

   "Staat je hartstikke leuk, zullen we dat maar doen?”

   “Okee”, bromt Sjaak, “ik loop vast naar buiten."

Winkelen is iets waar veel mannen niet van houden. Als ze dan toch met hun vrouw mee moeten om te shoppen en kleding te kopen, blijven ze wel buiten staan wachten. En dan liefst wat verderop, want anders roept ze je de winkel in om te komen passen of mee te beslissen. Een van de ergste dingen die een man kan overkomen is een pyjama passen. Dat hij in een kleedhokje moet waarvan het gordijn niet helemaal sluit. Tot overmaat van ramp komt zijn vrouw ook nog samen met de verkoopster kijken of het wel de juiste maat is. Zo’n traumatische ervaring komt een man nooit meer te boven.

Veel mannen besteden het kopen van kleding dus uit aan hun vrouw of doen een bestelling op het internet. Als ze dan tóch perse mee naar de stad moeten tonen ze een eindeloos geduld, zolang ze maar niet mee naar binnen hoeven. 

264. De held en de lafaard

   Kapitein Francesco Schettino van het gekapseisde cruiseschip Costa Concordia, wordt beschuldigd van doodslag. Hij wordt ervan verdacht een onnodig riskante manoeuvre te hebben uitgevoerd waardoor het schip vastliep op een rots. Tientallen mensen hebben hierbij waarschijnlijk het leven verloren. Daarnaast wordt hem verweten dat hij zijn schip, vóórdat de evacuatie was afgerond, heeft verlaten.

   Gisteren werd de dialoog tussen een functionaris van de kustwacht, Gregorio de Falco en de kapitein vrijgegeven, zie:  http://nos.nl/l/tcm:5-1160537/ . De kustwachtfuctionaris deed zijn werk uitstekend, hij handelde adequaat, krachtig en duidelijk, hij gaf de kapitein geen millimeter ruimte. Gregorio de Falco is de held, kapitein Francesco Schettino de lafaard. In de held herkennen de Italianen zichzelf graag, hij wordt op een voetstuk gehesen en is nu het symbool van het nieuwe Italië. De kapitein daarentegen kan zijn borst wel natmaken, hij is de vertegenwoordiger van alles wat misgaat, een lafaard, een slappe kerel. Net als ‘kapitein’ Berlusconi, bood hij zijn opvarenden glitter en glamour maar liet ze in de steek toen het schip aan de grond liep.

   De held en de lafaard, ze bevinden zich in een en dezelfde mens. Zo goed als grote helden uitzonderingen zijn, zijn grote lafaards dat ook. Ze huizen allebei in ons en gaan in min of meerdere mate in elkaar over. Soms zijn we wat meer de een en dan weer wat meer de ander. Ieder mens maakt fouten en heeft zijn specifieke sterke en zwakke kanten. In een uitzonderlijk geval kan een kleine fout of grap tot grote gevolgen leiden. In bovenstaand geval is het gemakkelijker een held te worden als kustwachtfunctionaris achter een computerscherm, dan je met een daverende klap te moeten realiseren een fout te hebben gemaakt die zeer ernstige gevolgen heeft. De kapitein zal, gezien zijn voortijdige vlucht van het schip, in paniek zijn geraakt en ontliep zijn verantwoordelijkheid. Zijn levenservaring en gerichte opleiding tot leidinggevende hebben dit blijkbaar niet kunnen voorkomen. Op een onverwacht en cruciaal moment werd hij gewogen en te licht bevonden. Dat geldt waarschijnlijk ook voor nog andere leidinggevenden want een kapitein doet zo’n klus niet in z’n eentje. Het is tragisch en triest, vooral ook voor de mensen die zijn overleden en hun verwanten. Zo kon een grapje, een zogenoemde ‘zeemansbuiging’, uitgroeien tot een verschrikkelijk drama.

  

263. IJs

262. Tongzoen

Ik vond nog een oud krantenknipseltje met deze leuke tekst:

Heel ver weg dat Zuid-Korea. Schitterend land, allervriendelijkste mensen. Als je voor een bestelling een juffrouw wilt roepen, zeg je ’Tong-sen’, dat betekent ‘meisje’.

Hoe ik het ook probeerde, het lukte niet de juiste uitspraak te vinden. In een laatste variatie zei ik ‘Tongzoen’ en zij kwam meteen vragen wat ik wilde drinken.

261. Een 'rijke vrouw'

Dit is het 3e deel van een serie aforismen, verzen en gedichten van AdeM (een pseudoniem). AdeM is een kunstenaar waarmee ik correspondeer en mail-art uitwissel. De aforismen zijn uit het leven gegrepen, soms opgewekt, vaak wat triestig, maar altijd met humor en een kwinkslag geschreven. Meer aforismen en gedichten zijn te vinden in de rechterbalk onder 'labels'.

260. Voorjaar in de winter

De magnolia staat in bloei, het speenkruid en de krokussen verschijnen boven de aarde, de kornoelje bot uit. De merels en het roodborstje zingen bij de eerste zonnestralen, het is voorjaar! De gemiddelde temperatuur begin januari was 8 graden. Wellicht volgt er nog wel enige kou, maar het is een opvallend zachte winter, een tendens van de laatste jaren. Het lijkt erop dat de winters milder worden wat waarschijnlijk te maken heeft met de snelle opwarming van de aarde. Wetenschappers zijn daar niet eenduidig over, het is ook moeilijk hard te maken binnen zo’n relatief kort tijdsbestek. Wat weer niet wil zeggen dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Pas als het water ons letterlijk tot de lippen is gestegen, beseffen we dat de natuur ons rijkdom bracht en dat de keuze voor het slijk der aarde niet de juiste was. Waarschijnlijk is het dan te laat. Toekomstige ruimtereizigers die de aarde bezoeken zullen de schedels kunnen vinden van een vreemd volk welke hier ooit geleefd heeft. In hun oogkassen bevinden zich mysterieuze tekens. Mogelijk ziet men het verband tussen deze tekens en de plotselinge teloorgang van een beschaving.