555. Hulst (Ilex aquifolium)

Hulst (Ilex aquifolium) heeft leerachtige getande bladeren met scherpe stekels. Tegen het einde van het voorjaar bloeit hulst met kleine witte bloemtrossen. De rode bessen die in het najaar verschijnen zijn giftig voor mensen, maar niet voor vogels. De traag groeiende struik of boom kan meer dan 10 meter hoog worden en wel 300 jaar oud. Hulst groeit liefs op enigszins donkere plekken in beuken- en eikenbossen. Het is de enige groenblijvende loofboom in ons land. Ik vond enkele afwijkende blaadjes, gedeeltelijk groen/roomkleurig en ook blaadjes waaruit het groen verdwenen is en die helemaal bleekwit zijn (zie hieronder). De Blauwe hulst, een variant (Ilex meserveae), komt oorspronkelijk uit Amerika. Als bij deze soort het blad valt, kleurt het eerst geel en wordt daarna diepzwart. De bessen van Blauwe hulst kunnen geel, rood en zwart kleuren.

                                                                                                             Hulst

                                                             Blauwe hulst met schimmelplekjes                                                                            

554. Goedheid jegens de dieren (3)

In mijn boekenkast vond ik laatst een oud Vlaams boekje, uitgegeven in 1925 met als titel: ‘Goedheid jegens de Dieren’. Het is vertaald uit het Engels door de voorzitter van de ‘American Society for the Prevention of Cruelty to Animals’ te New York, een hele mond vol. Dit ‘Handboek voor School en Haard’ bevat 118 lessen in vraag- en antwoordvorm, bestemd voor het Lager en Middelbaar Onderwijs met de bedoeling de jeugd wat diervriendelijkheid bij te brengen. Het schept een beeld van de wijze waarop hier 100 jaar geleden naar gekeken werd. Ook toen al streefde men naar een betere omgang met het dier. Intussen heeft er wel een verschuiving plaatsgevonden. Er wordt tegenwoordig niet meer raar opgekeken als je geen vlees eet en/of geen dierlijke producten gebruikt, het is zelfs modern en progressief. Met enige regelmaat zal ik de komende periode een bladzijde uit dit boekje publiceren. Even een blik terug in de tijd, een kennismaking met de mores en de pedagogie van toen. Daarnaast zal ook het taalgebruik af en toe een glimlach toveren op ieders gezicht. Hieronder deel 3.

                    'Hoe het komt dat een paard op hol slaat'.

553. In- en uitgangen

 

552. Het hoofd gebogen

551. Newton, de appel en de zwaartekracht

Hoe zit het nu, dat verhaal van onderzoeker Isaac Newton die gezeten onder een appelboom, een appel op zijn hoofd gekregen zou hebben en zich daardoor ging afvragen hoe die appel omlaag kon vallen? Door deze ervaring zou hij de wetten van de zwaartekracht hebben bedacht. Zoals vaker, blijkt dit verhaal enigszins aangedikt. Zijn biograaf William Stukeley schrijft er het volgende over: 

Het was warm weer en na het eten gingen we de tuin in en dronken thee in de schaduw van een paar appelbomen, alleen hij en ikzelf. Tussen andere gesprekken door vertelde hij me hoe hij vroeger het idee van de zwaartekracht in zijn hoofd kreeg: "waarom zou die appel altijd loodrecht op de grond moeten neerdalen", dacht hij bij zichzelf, "waarom zou hij niet zijwaarts of omhoog gaan, maar constant naar het middelpunt van de aarde? Zeker, de reden is dat de aarde trekt, er moet een aantrekkingskracht in de materie zijn. De aantrekkingskracht in de materie van de aarde moet zich in het middelpunt daarvan bevinden, niet aan een kant van de aarde. Daarom valt deze appel loodrecht of naar het midden toe. Als materie zo materie aantrekt, moet het in verhouding staan tot zijn hoeveelheid. Daarom trekt de appel de aarde, net zoals de aarde de appel trekt.

William Stukely, MEMOIRS OF SIR ISAAC NEWTON'S LIFE (1572)

550. Mysterieuze vensters