‘Jaah, dat is wel te zien!’, hoor ik u al zeggen. Volgens mij valt het resultaat wel mee. Het is een kwestie van enkele haarplukjes bij elkaar pakken, vervolgens de afstand tussen hoofd en vingers schatten en dan knip….
Sinds kort knip ik mezelf trouwens niet meer, ik haal er de tondeuse over, dat is wel zo makkelijk.
De foto hiernaast is overigens de kop van een koe. Ik vind die spiraal in het midden zo speciaal. Noemen ze dat niet een weerborstel?
Een weerborstel gaat niet met de richting mee van de overige haren, maar staat vaak recht omhoog of draait zich in een spiraal. In de Engelse taal heet zoiets een cowlick, een tot de verbeelding sprekende naam. Je ziet ze nogal eens bij koeien op het voorhoofd. Mensen hebben trouwens ook vaak zo’n spiraalvormige inplant van haren, een enkele keer tussen de wenkbrauwen, maar toch meestal achter op het hoofd. Je zou zeggen dat daar de haren wellicht zijn begonnen met groeien, vanuit dat punt draaiend en zich zo verder uitbreidend over het schedeldak.
Een spiraal is eigenlijk een werveling, een woord dat afgeleid is van wervel en werven, wat etymologisch betekent: draaien, wenden, rondgaan. Een wervel op het hoofd dus. Wat mij nu intrigeert is dat er vanaf het hoofd tot aan het staartbeen een serie wervels loopt die wij ruggenwervels noemen. Bij het woord ‘ruggenwervel’, denken we al helemaal niet meer aan de oorspronkelijke betekenis van een werveling. Maar het mooie van taal is wel dat er vaak eeuwenoude informatie in besloten ligt.
Het deed me in ieder geval denken aan sommige Oosterse filosofieën waar men er tot op heden van uitgaat dat door de wervelkolom levensenergie stroomt. Deze levensstromen ontmoeten elkaar in het midden, in het hart, waar ze zich met elkaar vermengen. Dit idee in ogenschouw nemend kan ik me voorstellen dat een weerborstel een fysieke uitdrukking zou kunnen zijn van zo’n energetische werveling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten