5. Coolblue

'De klant is koning'. Dat is de reden dat ik van tijd tot tijd met de blik van een koning een winkel binnenstap en hiervan verslag doe. Een koning zal ook als zodanig geholpen en behandeld dienen te worden. Het personeel dient deskundig te zijn, beschaafd, respectvol en behulpzaam, zodat de klant tevreden en in het bezit van een kwaliteitsprodukt de winkel weer kan verlaten.

'Coolblue' staat er op de gevel, het is de naam van een winkelketen. Aan de buitenkant ziet de winkel eruit als een medische praktijk, een groot wit geschilderd pand met blauwomrande etalageruiten. De vele aanduidingen laten echter geen twijfel bestaan over de aard van het bedrijf. Dit is een PDA-shop, een Laptopshop, Digicamshop, Computerstore, Printershop, Smartphoneshop, GPS-shop, Telefoonshop, MP3-shop, Mediacentershop, Shavershop, Memoryshop, E-readerstore en nog veel en veel meer. Dat staat allemaal op die gevel. Hier zullen ze mij vast en zeker kunnen helpen.

   Ik plaats mijn fiets tegen de glazen pui en zet hem op slot, de glazen deuren schuiven al open. Op het moment dat ik naar binnen wil lopen schuiven ze dicht, bedenken zich blijkbaar en gaan weer open. Ja, wat is het nou, open of dicht?!
   Binnen is het niet alleen coolblue, maar vooral wit, kil en kaal. Eén grote steriele ruimte, met hier en daar een glazen vitrine waarin enkele opgepoetste hebbedingetjes liggen, digitale camera's, smartphones, e.d. Geen of zeer spaarzame informatie, soms een prijs. Veel producten bevinden zich achter slot en grendel. Er is geen klant of personeelslid te zien. Mijn eerste indruk is dat ze hier niet graag verkopen. Achterin de zaak ontdek ik een balie van wit kunststof en twee geüniformeerde personeelsleden. Ze dragen een kort wit doktersjasje met op hun borstzak de machinaal geborduurde aanduiding: coolblue. Hun blikken zijn gefocust op computerschermen. Kijken ze via camera's naar mij? Weten ze misschien al waarvoor ik hier ben gekomen?
   "Mijnheer, waarmee kan ik u helpen?" , vraagt een bleek uitziende winkelbediende mij, terwijl zijn blik onafgebroken op het scherm blijft hangen.
"Ik zoek folie voor het LCD-schermpje van mijn camera", antwoord ik.
   "Welk merk?"
"Nikon."
   "Hoe groot?"
"3 inch."
   Zonder op te kijken tikt hij allerlei codes in op een toetsenbord en biedt me na lange klikpauzes virtueel een pakketje aan met twee velletjes folie van 7x10 cm die ik eventueel op maat kan knippen.
"Hm, wat kost dat?" Bijna geruisloos snellen zijn vingers over de toetsen: ".....15 euro". Ik besluit tot koop over te gaan. Het systeem van de man met het witte jasje probeert vervolgens contact te maken met mijn veronderstelde systeem: "Hebt u onze internetsite bezocht?"
"Eh...nee", antwoord ik (Waarom wil ie dat nu weer weten?).
   "Dan zal ik een factuurtje maken. Wat is uw naam en adres?"
"Nou, dat hoeft niet, ik wil geen reclame e.d. in mijn brievenbus".
   "Ik begrijp dat u daar moeite mee heeft, maar dan kunnen we u niet helpen!"
"Dus als ik hier iets wil kopen moet u mijn persoonlijke gegevens hebben?"
   "Ja, ons systeem kan het anders niet verwerken."
"Wat is dat nou? Dit is toch een winkel, ik koop een product bij u en betaal daarvoor!"
   "Het spijt me, zonder uw gegevens mogen we u niks verkopen".
Ik draai me om naar de uitgang, discussiëren met een robot heeft geen zin. Als de deuren weer openschuiven loop ik naar buiten. Een ingehouden vloek ontsnapt aan mijn lippen. Achter uit de zaak antwoordt een monotone stem: 'Tot ziens'.
Coolblue!