Vanmorgen zat ik aan de schrijftafel voor het raam, zie ik plotseling een vogel recht naar beneden vallen, boem op de grond, nauwelijks een meter van mij vandaan. Hij was blijkbaar boven tegen het raam gevlogen, heeft daarbij zijn nek gebroken en was op slag dood. Een jonge lijster, prachtig mooi van vorm en kleur. Nog maar enkele weken uit het nest is zijn leven alweer ten einde.
Ik realiseer me nog eens hoe teer en eindig alles is. Dat het leven behalve zijn schoonheid steeds opnieuw momenten kent van verliezen, loslaten en opgeven van wat als waardevol wordt ervaren. In Oosterse filosofieën rept men wel over onthechting. Daar worden religies aan opgehangen en mensenlevens aan gewijd, om dat te kunnen. Meer nog gaat het denk ik om authenticiteit, vanuit je eigenheid leven in alle oprechtheid en eenvoud.
De jonge lijster was nog helemaal warm. Alles aan zijn gevleugelde lijfje is mooi en zacht. De zang van de lijster is een van mijn meest geliefde vogelgeluiden. Met de gedachten aan die welluidende zich steeds herhalende strofen, heb ik hem daarnet achter in de tuin begraven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten