Ontelbare bollen, werelden in een universum. Klein en
tegelijkertijd onmetelijk groot. Op een zo’n bolletje krioelen wezentjes door
elkaar. Sommigen van hen bewegen zich traag voort in een blikken trommeltje op
wielen. Anderen kijken aanhoudend op een schermpje. Ze hebben het druk.
Ik had pannenkoeken gebakken, liet de
koekenpan volstromen met water en zag hoe er duizenden vetbolletjes op het
water dreven. Met zeep en een schuursponsje heb ik het universum in de
koekenpan geneutraliseerd tot niks. Nu maar hopen dat de Grote
Pannenkoekenbakker míj niet om zeep brengt in Zijn ijver om de kosmische pan
eens grondig te kuisen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten