Op het Kerkhof van Vermaak in Lissabon (zie het vorige blog,
nr. 361) staan veel graven met bloemen. Dat zijn bijna zonder enige
uitzondering bloemen van plastic, die er levensecht uitzien als je tenminste niet goed
kijkt. Voor de oppervlakkige waarnemer fleurt het de boel op. Tegelijkertijd heeft
het ook iets droevigs, want bloemen die niet echt zijn en van plastic, daar heb
je geen omkijken meer naar. Als ik op dat
kerkhof lag zou ik op de een of andere manier mijn familie laten weten: “Willen
jullie asjeblieft echte bloemen bij mijn
graf leggen?” Maar ik lig daar niet en was dat ook niet van plan. Uiteindelijk,
als ik tot stof ga wederkeren, dan liefst meteen goed. Met bloemen uit een
weiland of een mooie tuin, bloemen die net als ik na enkele dagen
verwelken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten