Aan de West-Ierse kust bij Polranny steken op allerlei plaatsen prachtige stronken uit de bodem. Resten van bomen die jaren geleden dicht bij het strand moeten hebben gestaan en hier nu verweerd en verbleekt door zon en zout hun laatste jaren slijten. De wind heeft de vormen gezandstraald. Als je goed kijkt zie je dat dit hout het water al eens eerder in zichzelf heeft ervaren. Het water dat door elke levende boom stroomt en haar sporen daarvan achterlaat als vloeiende lijnen in nerf en schors. Zachte vrouwelijke vormen rusten in het zand. Mooi afgerond en glad gepolijst liggen ze er in een kleurig decor van stenen, schelpen en zeewier. Elke dag en nacht ondergaan ze het ritme van de zee, van de maan die het water naar zich toetrekt en vervolgens weer laat gaan. Dan komen er schelpjes mee, springbeestjes, krabbetjes, kreeften en als het hard stormt, kleine en grote ronde keien. Het strand in de baaien bij Polranny is een verademing. Rust en stilte resoneren hier met de geluiden en bewegingen die eigen zijn aan de natuur.
1 opmerking:
Prachtig die verzonken bossen, vooral ter hoogte van Tonragee aan de kust!
Een reactie posten