167. De parachutehamster en de dierenvriend

Onderstaand berichtje stond enkele weken geleden in de krant:

‘Parachutehamster’ van flat gegooid'

In Hengelo is een 17-jarige jongen

aangehouden die ervan wordt verdacht

dat hij vorige week zijn hamster aan een

parachute van een gebouw heeft gegooid.

Kinderen vonden het dier, dat de val over-

leefde, en zijn parachute. Het dier is opge-

vangen door de dierenambulance. De jongen

zit vast, zijn ouders zijn ingelicht en volgens

de politie van Hengelo komt er hulpverlening.

Zo zou het kunnen zijn…het verhaal van een 17-jarige jongen:

   Zoals altijd, had ik voordat ik ging slapen mijn hamster nog gevoerd. Toen ik het deurtje van zijn kooi opendeed, kwam hij onder de houtkrullen vandaan en snuffelde nieuwsgierig aan mijn vingers. Het was de enige afleiding die het beestje had. Ik aaide hem over zijn kopje, streek zijn warme vacht glad en vulde zijn etensbakje. Mijn hamster was nu 4 jaar oud. Al die tijd had hij in dit kooitje doorgebracht. Een kooitje wat precies voldeed aan de EU-normen: minimaal 12 cm hoog, 10 cm breed en 18 cm lang. Nét ietsje langer dan mijn hand. In dat kooitje lag een hamsterbal waarin hij kon lopen. Wat een hondenleven heeft mijn hamster eigenlijk, realiseerde ik me op een dag. Vier jaar geleden vond ik het leuk, zo’n hamster in een kooi. Maar je raakt er aan gewend en ziet niet meer hoe dodelijk saai het voor dat beestje moet zijn. Toen ik 's avonds in mijn bed lag kon ik de slaap niet pakken en stelde me voor hoe het zou zijn om altijd opgesloten te zitten op mijn kamertje. Nooit vrienden of familie op bezoek, een dikke laag houtkrullen op de vloer, een bak met water en een bak met harde droge fabriekskorrels die niet zijn te vreten en dat elke dag opnieuw. Met als uitzondering op zondag, één pinda. Nee, dat is geen leven, daar moet ik iets op verzinnen.
   Vroeg in de ochtend ontwaakte ik en herinnerde me een droom van die nacht. Ik zweefde boven de aarde, over groene weiden en prachtige velden met bloemen. Een zacht briesje streek over mijn haren. Om mij heen was rust en een aangename stilte. Ik zag de schoonheid van het glooiende landschap onder mij, smalle wegen kronkelden naar een klein gehucht met wat huisjes. Hier en daar kringelde een rookpluim omhoog, autootjes kropen traag voort en de mensen leken wel poppetjes.

Ik overzag het geheel en wist dat iedereen druk bezig was met belangrijke zaken. Ook kende ik hun gedachten en bedoelingen, hun streven. Dit alles kende ik deels uit eigen ervaring, tegelijkertijd kwam het me klein en onbetekenend voor bezien vanuit hierboven. Het willen bezitten van allerlei, het rusteloos zoeken naar prikkels, het voortdurend streven en voort ploeteren naar een doel terwijl de essentie er al was, in en om mij heen, gehuld in een vanzelfsprekende stilte. Naast mij kwam een vogel vliegen, heel dichtbij. Hij vloeide als vanzelf met mij samen. Even nog zweefde ik verder, dan ging het plots hard, dook ik in een duizelingwekkende vaart naar beneden en werd wakker in mijn bed.

   Ineens wist ik het, ik zou mijn hamster vandaag trakteren op een onvergetelijke gebeurtenis. Ik zou hem over de stad laten zweven! 
Uit een oude regenjas scheurde ik het doek voor een echte parachute. 
De stof verbond ik met een tiental koordjes aan de hamsterbal. Onze flat was een van de hogere gebouwen van de stad en telde 12 verdiepingen. Op een winderige dag ging ik naar het dak, zette mijn hamster in de bal, nam de punt van de parachute tussen twee vingers en liet hem los. Daar ging mijn hamster, langzaam zweefde hij naar beneden. Dat moest een heerlijk gevoel geven. Door een plotselinge windvlaag verdween hij uit beeld, de hoek om. Snel rende ik naar de lift, maar die was intussen weg en moest helemaal van beneden naar boven komen. Toen ik eindelijk op de begane grond was, zag ik buiten gekomen geen parachute meer. Wel hoorde ik dat kinderen mijn hamster hadden gevonden en hem hadden meegenomen. Een tijdje later werd er thuis aangebeld. Politie!

Verdacht van overtreding van de Wet Gezondheid en Welzijn Dieren moest ik mee naar het bureau. Ik werd vastgezet in een cel en diverse malen verhoord alsof ik een misdadiger was. Ik zou een hamster van het dak gegooid hebben, mijn eigen hamster! Hoe was ik op dat idee gekomen? Waar had ik die parachute vandaan? Deed ik zoiets wel vaker? Had ik het alleen gedaan of met vrienden? Wisten mijn ouders er soms ook van? Had ik er een filmpje van gemaakt voor op internet, of foto’s? En nog talloze andere vragen. Mijn ouders kregen bezoek van de Dierenpolitie. Ook werden Bureau Jeugdzorg en Maatschappelijk Werk ingeschakeld. De zaak werd hoog opgenomen en kwam zelfs in alle kranten en op tv. Er staat me een taakstraf te wachten en er wordt een hulpverleningstraject opgezet. Zo kwam ik weer met beide benen op de grond terecht in de wereld van de volwassen dierenvrienden.