193. Amandelen knippen, een vreemd cultureel verschijnsel

   In NRC van 14 sept j.l. las ik een artikel over amandelknippen. Keelamandelen worden vaak verwijderd wegens keelklachten en/of slikproblemen. De neusamandel gaat er vaak uit bij chronische  verkoudheden, middenoorontstekingen en als de ademhaling bemoeilijkt wordt. Deze chirurgische ingreep wordt in ons land elk jaar bij 20.000 kinderen gedaan, waarmee Nederland koploper is in de wereld. Het zijn drie tot vier keer zoveel operaties als bijvoorbeeld in Engeland of Italië. “Dat is een cultureel verschil”, zegt onderzoeksleider, KNO-arts en klinisch epidemioloog Anne Schilder van het UMC, “in Nederland hebben we een voorkeur voor chirurgie in plaats van medicijnen. Als een kuurtje niet helpt, kiezen de ouders en artsen graag voor een oplossing die de klachten blijvend kan verhelpen, zoals een operatie”.

   Nou, dat hebben we dus geweten al die jaren, wat dat cultuurverschilletje inhoudt! De onderzoekers hebben nu namelijk ontdekt dat amandelknippen vaak zinloos is. Ze vonden dat kinderen tot zes jaar die chronisch verkouden zijn nog net zo vaak verkouden blijven, of hun neusamandel nou geknipt wordt of niet. Het blijkt dat de verkoudheden en andere klachten vanzelf verminderen als de kinderen ouder worden.

   Deze conclusie komt op z’n zachtst gezegd wat aan de late kant. Na een paar honderdduizend ingrepen door de jaren heen komt men er eindelijk eens achter dat amandelen verwijderen vaak zinloos is. Het is een absurde situatie die men heel lang heeft laten voortduren ten koste van veel leed voor meest kleine kinderen. De amandelen worden operatief verwijderd inclusief narcose en een pijnlijke nasleep met soms vervelende complicaties. Veel kinderen hebben aan de ingreep een trauma overgehouden en herinneren zich deze nare ervaring tot op de dag van vandaag.

De afweer van ons lichaam

Ons lichaam kent een veelomvattend systeem om infecties tegen te gaan, het lymfekliersysteem. In het lichaam zitten honderden lymfeklieren waarin zich lymfocyten (witte bloedcellen) bevinden. Deze reageren op vreemde stoffen of cellen die het immuunsysteem prikkelen. Ze vermenigvuldigen zich razendsnel om de binnendringers onschadelijk te maken. De openingen in ons lichaam zoals bijvoorbeeld: mond, neus, oren en geslachtsorganen, zijn extra kwetsbaar en een soort van grensovergangen. Het gebied van mond en neus naar de keel, bevat veel van dit lymfeklierweefsel welke een barrière vormt voor ziekteverwekkers. Als de lymfeklieren opgezet zijn is dit meestal een teken dat ze geïnfecteerd zijn met stoffen die het lichaam herkend als kwalijk voor de gezondheid.

   Nu zou het natuurlijk mooi zijn als de mensen nog hun zuivere natuurlijke instinct bezaten dat waarschuwt als iets niet in orde is. Helaas is dit vaak al in de kinderjaren bedorven door onwetende of overbezorgde ouders. Hele kleine kinderen reageren nog heel natuurlijk op prikkels die niet goed zijn voor hun systeem. Ze gaan huilen of geven over, krijgen diarree of houden juist hun mond stijf dicht, willen niet eten of drinken als ouders dat juist wenselijk achten. In die situaties is het goed te bedenken dat geen enkel kind wil sterven van honger en dorst. Het heeft dus een gegronde reden als een kind iets weigert. Kunst is om het even zo te laten en dit vervolgens eens rustig uit te zoeken.

   Gemakkelijker is het om de verantwoordelijkheid over te hevelen naar  huisarts en medische specialisten, want die zullen het wel weten. Niet dus! Niemand kent zijn eigen lichaam beter dan de persoon in kwestie zelf. Althans zo is het als iemand niet te ver is afgedwaald van zijn eigen innerlijk weten, gevoel en intuïtie. Een moeder weet meestal van nature wat goed is voor haar kind en wat er aan de hand kan zijn. Daarom, zoek het altijd eerst zelf uit en creëer daarnaast een mogelijkheid om bij blijvende vraagtekens terug te kunnen vallen op een wijze integere medicus die net als u zelfstandig en vernieuwend kan denken.

De symptomen bestrijden óf iets aan de oorzaak doen

   Mensen kunnen nog wel eens vergeten dat de afweercellen in ons lichaam niet alleen reageren op kwalijke bacteriën en virussen, maar ook op voedingsmiddelen en stoffen die ons lichaam ervaart als afbrekend of lichaamsvreemd. Suiker is bijvoorbeeld zo’n product. De meeste mensen krijgen na consumptie vrij snel een lichamelijke of psychische reactie, maar herkennen de signalen niet. Dat komt omdat ze er vaak van kleins af aan mee zijn opgegroeid. Chronische vermoeidheid, opgezette klieren, keelontstekingen, een gejaagd gevoel, een plotselinge inzinking of sterke honger terwijl je zojuist nog hebt gegeten, ze zijn bij het gewone dagelijks leven gaan horen en worden niet in verband gebracht met de voeding. Als het erg lastig wordt gaat men naar de huisarts, die als een automaat zo'n kuurtje voorschrijft, maar binnen no time is het weer hetzelfde. Suiker werkt als een sluipend gif in het lichaam en leidt tot chronische ziektes zoals diabetes, candida, vetzucht en meer.

   Ook melk en allerlei afgeleide producten daarvan zijn zo’n voorbeeld. Ons zuivere instinct is al vroeg op een dwaalspoor gebracht. Stelt u zich eens voor dat er in de supermarkt mensenmelk in liters en halve liters verkocht zou worden, of vrolijk gekleurde toetjes van verzuurde mensenmelk met slagroom van dezelfde oorsprong, dus van moeders die hun melk aftappen en dagelijks afleveren bij de melkfabriek. “Hè, gatver”, hoor ik u al zeggen, “daar lust ik geen kaas van hoor!” Maar dat is dan nog melk van onze eigen soort. Hoe vreemd moet het dan wel niet zijn om melk te drinken van een dier, van een koe, geit of kameel? Dat spul, bedoeld voor pasgeboren dieren, slurpen wij als volwassenen en mensenkinderen met bakken tegelijk naar binnen. Het is  helemaal niet zo raar als mensen allergisch blijken te zijn voor lichaamsvreemde stoffen als dierenmelk of uit hun natuurlijke verband gerukte stoffen als suiker, witbrood en allerlei additieven. 
Er zijn tegenwoordig ontzettend veel producten en stoffen die ons lichaam niet accepteert, het lichaam geeft dat ook aan. Ons lichaam brengt zijn afweerkrachten in stelling, het reageert met een zwelling van de lymfeklieren. Wij gaan vervolgens gewoon door met het opnemen van deze stoffen, waardoor onze afweerreacties feller worden, de lymfeklieren nog meer zwellen en de klachten zich uitbreiden. Er is dan sprake van een chronische ziekte. Het antwoord van de medische wetenschap is om de boodschapper (opgezette amandelen) monddood te maken!

   Járenlang heeft de medische wereld ouders voor de gek gehouden en kinderen gepijnigd en dan komen ze er nu achter dat het allemaal niks uitmaakte, wel of geen operatie. Daarbij komt dat de organen in ons lichaam er niet voor niks zitten, ze hebben bepaalde functies en verbanden met andere organen. Vele aspecten daarvan zijn voor de medische wetenschap nog onbekend. Beetje bij beetje wordt de werking duidelijker en weten we nu al veel en veel meer dan 50 jaar geleden. Beter zou het zijn als artsen naar leef- en voedingspatronen kijken en passende adviezen geven alvorens ze dom en onnadenkend naar paardenmiddelen grijpen.

   Amandelen knippen is net zoiets als met je kind naar de huisarts gaan en zijn gezwollen vingers laten zien:

   “Dokter, hij komt steeds met zijn vingers tussen de deur”.
 “Mevrouw, we halen die vingers er maar beter af, dan heeft ie er geen last meer van”.

   “Moet dat echt?”

"Uw kind is een van de 20.000 kinderen per jaar waarbij we dat doen, het is dus heel normaal en als ze eraf zijn kan hij ze in ieder geval niet meer tussen de deur steken”.

   “Nou ja, als u het zegt zal het wel goed zijn….. “