Hierboven de paginagrote advertentie waarmee Lidl momenteel in de dagbladen adverteert. Het zou wel eens waar kunnen zijn, dat Lidl 50% zuiniger is geworden. Dan doel ik nu niet zozeer op de door hen beweerde besparing van energie op die flikkerende TL-verlichting in hun filialen, maar meer op de zuinigheid in de beloning van hun werknemers. Lidl heeft in de loop der tijd een behoorlijk slechte reputatie opgebouwd wat betreft arbeidsomstandigheden, betaling en bejegening van het personeel.
Ulrike Schramm-de Robertis schreef het boek "Je krijgt me niet klein.” De auteur werkte in verschillende discounters en moest constateren dat de arbeidsvoorwaarden in de diverse vestigingen overal even slecht zijn. Vanaf het begin probeerde ze zich daartegen te verzetten. Permanente stress op het werk en onbetaalde overuren zijn schering en inslag. Bij levensmiddelen discounter Lidl worden met name intimidatie en druk zichtbaar: bedreigingen en pesterijen door superieuren, spionage en ongerechtvaardigd ontslag. Net als zijn broertje Aldi haalde Lidl de afgelopen jaren meerdere keren de krantenkoppen met negatieve berichten over het agressieve personeelsbeleid.
Undercoverjournalist Günter Wallraff beschreef de schrikbarende arbeidsomstandigheden bij Lidl in Die Zeit. Hij werkte undercover bij de Broodjesfabriek Weinzheimer in Stromberg (D) wat ooit een degelijk familiebedrijf was. Sinds het zijn ziel aan Lidl verkocht, werd alles anders, schrijft Wallraff. Lidl dicteert de prijzen. Talloze concurrenten staan klaar om de opdracht over te nemen. Vandaar dat Weinzheimer de productie genadeloos opdrijft, met methoden die ook bij Lidl gebruikelijk zijn. Zoals bijvoorbeeld de voortdurende bewaking van het personeel met camera’s. De directeur kan zijn arbeidskrachten altijd in de gaten houden. Zelfs als hij op vakantie is. Via internet heeft hij toegang tot zijn videosysteem. Vanaf zijn vakantieadres klaagde hij over incorrecte kleding van medewerkers.
Het bespioneren van personeel is typisch Lidl. Het mag niet, Lidl is er verschillende keren voor aangeklaagd. Maar begin maart 2008 onthulde de journalist Markus Grill in weekblad Stern dat het bespioneren ongebreideld doorgaat. Het blad citeerde uit protocollen over het personeel. Over hun wc-bezoek, rookgedrag, tatoeages, de stickers op hun auto en relaties. Ook typisch Lidl: ondernemingsraden (in Duitsland niet wettelijk verplicht) worden systematisch verhinderd of tegengewerkt. Slechts zeven van de 2800 filialen hebben zo’n raad, schrijft Wallraff. Weinzheimer heeft er knarsetandend een toegelaten. De oprichter is inmiddels door de leiding weggepest.
Lidl is niet kinderachtig. Klaus Gehrig, de hoogste baas, ging op tv de confrontatie aan met Wallraff en Grill. „Het gaat super met Lidl”, verklaarde Gehrig, „ik laat mijn stemming niet bederven door die twee dwarskoppen hier”. En: „We hebben een prima personeelsbeleid. Daarom hebben we geen ondernemingsraden nodig”. Trots meldde Gehrig dat hij alle Lidl-medewerkers 300 euro betaalt ter verontschuldiging voor het bespioneren. Hij toonde een paginagrote advertentie in Bild met tevreden personeel. Zeven supermarktketens leveren zeventig procent van de levensmiddelen in Europa, legde Wallraff tot slot geduldig uit. Zij dicteren de prijzen, de arbeidsomstandigheden, de kwaliteit van de producten. „Voor ieders gezondheid”, maande hij de kijkers, „koop uw broodjes toch bij de bakker om de hoek”.
Bronnen:
Dagblad Trouw
De Volkskrant
supermacht.nl
nu.nl
retailnews.nl
Zie ook: De hoge prijs van goedkope boodschappen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten