Als een haagbeuk een naast familielid wil feliciteren met het bereiken van zijn hoge leeftijd is dat een langdurig proces wat vele jaren in beslag kan nemen. De boom zelf zit daar niet mee. Hij kent geen haast en bezit een vanzelfsprekend geduld. Een menselijke tijdsbeleving zoals het zich van hier naar daar verplaatsen is afwezig, een boom is altijd hier. Op de plaats waar hij geboren is, zal hij ook sterven.
Een boom is verdraagzaam en tevreden met wat hem is toebedeeld. Hij accepteert de bodem waarin hij opgroeit, respecteert zijn familieleden, buren en wat verder tot zijn omgeving behoort. Verhuizen naar een andere plek om daar zijn geluk eens te beproeven is voor de boom niet aan de orde. Als vanzelf schikt hij zich naar de omstandigheden, haalt het optimaal mogelijke naar boven en schenkt zijn rijkdom aan de kring om hem heen.
Haagbeuken (overigens geen familie van de beuk) hoeven elkaar maar even lief aan te kijken of ze steken al een hand uit naar de ander. Vanaf deze eerste aanraking komt er een samensmeltingsproces op gang. Ook bij andere boomsoorten komt dit wel voor, maar niet in deze mate van gevoeligheid. Het hout van de haagbeuk is hard en vast. De schors is erg dun en heeft huidmondjes welke zich openen bij de aanraking van een soortgenoot. Vervolgens gaat het snel en worden op die plek extra cellen aangemaakt. Binnen enkele jaren zijn de bomen sterk aan elkaar gehecht geraakt en delen in elkaars sapstromen. Een tiental jaren verder kunnen twee of meerdere haagbeuken zelfs vergroeid zijn tot één krachtige boom waarbij met moeite nog iets van een begrenzing is te ontdekken.
Klik op de foto's voor een groter beeld, keer terug met de pijl li.boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten