voor een groter beeld.
Ik was een week in Galicië, een mooi gebied waar ik wel vaker kom omdat een van mijn dochters daar woont en werkt. De berghellingen zien er momenteel geel van de brem en op de velden verschijnt het nóg fellere geel van kool- of mosterdzaad dat waarschijnlijk bedoeld is als bodembemesting. Rijdend door het landschap zag ik de boerenfamilies werken op de akkers, handmatig de stalmest uitspreiden en onder de aarde werken. Ook zag ik nog een boer zaaien met dat eeuwenoude gevende gebaar. Zaaien op vruchtbare aarde, de bodem en planten verzorgen en uiteindelijk oogsten, dat is echte rijkdom. Het hoort bij de primaire dingen van het bestaan. De mensen in de stad kennen het niet meer. In hun ongeweten armoede lopen ze te hoop bij de loterijstalletjes of consumeren zich ongelukkig in de winkelcentra waar je alles kunt krijgen wat je niet nodig hebt.
Galicië is van een mysterieuze schoonheid. De zee en de rotsen lijken er te leven. Kolossale torso’s met versteende gebaren rijzen hoog op in het verweerde landschap. Diep gegroefde granieten gezichten kijken je vragend aan. Het klimaat kan er nogal wispelturig zijn, soms erg nat en zomaar ineens weer droog. Soms warm en plots slaat dan het weer om en waait er een straffe kille wind.
Aan zee is altijd wel wat moois te vinden. Ik heb een aantal aangespoelde stokjes van het strand meegenomen en gefotografeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten