142. De ontbossing, de soja en de koe

‘Tempo ontbossing in de wereld daalt’

  

   Deze enigszins hoopgevende kop stond in februari boven een krantenartikel. Er vindt nog wel ontbossing plaats, maar het gaat in ieder geval niet meer zo snel achteruit, althans zo zou je kunnen denken. Maar lees je verder dan blijkt het een klinische analyse te zijn vanachter het bureau.

   Voor deze kille rekenmeesters is een bos gewoon een groep bomen. Maakt niet uit hoe oud die bomen zijn en of ze onderdeel uitmaken van een ingenieus ecosysteem van vele duizenden jaren oud met de bijbehorende rijkdom aan planten, dieren, vogels en insecten. Nee, we kappen het oerwoud, verpatsen het hout, planten er daarna jonge boompjes op en hebben daarmee nieuw bos gecreëerd wat meetelt in de statistieken. Dat is één manier. Vorige week verscheen weer een geheel ander bericht:

‘Braziliaans regenwoud ontbost heel hard’

Het aantal hectares regenwoud in het Amazonegebied is de afgelopen 2 maanden bijna zes keer zo sterk afgenomen als in dezelfde periode vorig jaar. Ruim 100  vierkante kilometer gekapt regenwoud in maart/april 2010. Voor dezelfde periode in 2011 is dat 600 vierkante kilometer. Dit zijn cijfers over 2 maanden. Zo gaat het al vele jaren, steeds vergezeld met allerlei geruststellende berichten van regeringen en houtkapbedrijven dat er aan oplossingen en verbeteringen wordt gewerkt.

   Het nieuwsbericht gaat verder met: ‘De Braziliaanse regering zegt geschrokken te zijn van de nieuwe gegevens. Afgelopen december verklaarde de regering nog dat de ontbossing het laagste niveau in 22 jaar had bereikt.’

   Het blijkt wel mee te vallen met die schrik. Zojuist heeft het Braziliaanse parlement met instemming van alle tien partijen een nieuwe wet aangenomen. Landeigenaren mogen nu voortaan 55% van het oerwoud ontbossen om er landbouwgrond van te maken, eerst was dat 20%. Na de kap en verkoop van het hout komen er eindeloze monocultures van soja voor in de plaats.

   Soja is een belangrijk ingrediënt van veevoer waarmee koeien, varkens en kippen in ijltempo worden vetgemest. Deze dieren worden tenslotte afgemaakt, verwerkt en opgegeten door mensen. Niemand wordt hier wérkelijk beter van. Vlees eten betekent niet alleen voedselverspilling (het rendement van het land is bij veeteelt 6x kleiner), maar ook dierenleed. Het bespuiten met gif van de veevoergewassen zorgt voor vervuiling en verstoring van lucht, bodem en water, waardoor allerlei ziektes ontstaan, die weer met kwalijke middelen moeten worden bestreden, enzovoorts.

In een botanische tuin in het buitenland kwam ik op een expositie bovenstaande foto tegen van een slachterij. Niet prettig om naar te kijken maar wel een sterk beeld, een duidelijke illustratie van het gebrek aan respect voor het dier en het leven. Ik weet wel, dit zijn beelden die je hier in het Westen nog nauwelijks aantreft, maar het leed in een dierenleven is er niet minder om. Als ieder die een lapje vlees op zijn bord wenst nu eens het totale levensproces van zo’n dier heel bewust van begin tot het eind zou doorlopen. Dan zou bij de mens die zich daar oprecht voor openstelt vanzelf de lust vergaan tot het consumeren van een levend wezen. Zo goed als een hond of kat (in onze cultuur) ook niet in stukken gesneden en bruin gebraden op het bordje terecht komt, want ‘dat is zielig’. Dieren kennen gevoelens van angst, pijn en verdriet. Waarom zouden we ze een rotleven geven, doden en opeten als het anders kan? We doen het vooral uit gewoonte, omdat we ermee opgevoed zijn en het ooit lekker zijn gaan vinden. Maar lekker is het in zijn natuurlijke staat echt niet. Ik zou zeggen, neem anders een hap uit die koe!

Ik vind bloed, weefsel en organen geen voedsel voor een beschaafd mens. Dat is voor de roofdieren, voor de barbaar die niet beter weet, voor soldaten die vechten, moorden en verkrachten. Bij een fijnbesnaard gevoelig mens past voedsel wat de natuur ons in principe elke dag schenkt: vruchten, noten, granen, groenten en zuiver water.

   Ons huidige systeem is gebaseerd op hebzucht en egoïsme, alles draait om geld en daar is nog nooit iemand gelukkiger door geworden dan ie al was. We plegen roofbouw op de aarde, voeren oorlogen tegen elkaar om aan de ene kant nóg meer luxe en comfort te hebben en aan de andere kant de minderbedeelden verder uit te persen. En dan metselen we er nog een dikke muur tussen ook.

   We leven in een overgangstijd. De wereld zal de komende decennia ingrijpend veranderen. Het hangt van ieder individu af hoe de wereld eruit gaat zien, of het een paradijs wordt of een hel. De natuur, het grote allesomvattende leven, ontwikkelt zich altijd weer verder. Desnoods zonder de mensheid of zonder onze planeet. Het leven doet zijn werk, ademt in en uit. Wij mensen zijn maar een stofje in het geheel. Maar wel met een vonk van het grote vuur in ons en de vrijheid om bewuste keuzes te maken voor het een of het ander.

Laten we met z’n allen voor het ene kiezen.
Maar het andere kan natuurlijk ook…

Zie ook:

blog nr. 6 van juli 2010 Brand op de Strabrechtse heide

blog nr. 29 van september 2010 Metaforen: de huid van de aarde