zaterdag 29 oktober 2011
vrijdag 28 oktober 2011
224. De kracht van het subtiele
Van links naar rechts: rozenkever, pissebed, oorworm en een motje.
Die beestjes wil je liever niet in je bed hebben. Ik heb ze daar trouwens ook niet gevonden. Ze zaten in een open zakje met basaltmeel wat ik gebruik voor de rozenstruiken. Daar waren ze blijkbaar ingekropen en zijn daarna gestorven. Misschien kunnen ze niet tegen dat spul, je weet nooit zeker wat ze er in de fabriek doorheen hebben gemengd. Maar op deze manier tentoongesteld, is hun leven in ieder geval niet voor niks geweest.
Het lijkt zo onbetekenend, dat kleine pietepeuterige leven van een insect. Je zou zeggen dat de wereld er niks van merkt dat deze 4 beestjes er niet meer zijn. Wie mist ze? Moeder Rozenkever? Vader Rozenkever en de broertjes en zusjes Rozenkever? Nee, dat zal niet, al weet ik het niet echt zeker. Een paar beestjes meer of minder op onze grote aarde maakt toch zeker helemaal niks uit.
Nou is het alleen een beetje vervelend voor het ego van de mens dat de wereld niet ophoudt bij de aarde. Onze planeet bevindt zich in een onmetelijk heelal. En dit heelal bevindt zich in een nog onmetelijker heelal, maar dat moet nog ontdekt worden. Het is niet te bevatten. In de oneindige ruimte is onze aarde niet eens een stofje, laat staan dat de mensenwezentjes die er ruzie maken over een olieplasje, ook maar iéts te betekenen hebben. Wij mensen, zijn de pietepeuterige beestjes van het heelal. Als die vier dode beestjes niks hebben voorgesteld, dan stellen wij dus ook niks voor.
Dit realiserende kunnen we ons eigenlijk net zo goed terugtrekken van al dat opgeblazen gedoe, het van groot, naar groter en grootst willen groeien als land of als mens: carrière maken, geld verdienen, je baden in luxe en weelde, de lakens uitdelen en belangrijk zijn, met je kop op tv. Als dat nu helemaal niks blijkt te betekenen kan dat zomaar ineens een heel bevrijdend gevoel geven, want we hoeven niet meer zo nodig. Er ontstaat ruimte om de andere beestjes die er rondlopen te bekijken en elkaar eens goed met de voelsprieten te betasten en te besnuffelen. De aandacht verbreedt zich en gaat uit naar de omgeving, van ‘ik’ naar ‘wij’. De interesse voor andere mensen en volkeren overschrijdt landsgrenzen en er groeit een gevoel van verbondenheid met al het levende, een besef van diepe eenheid. Ineens betekenen we weer wél iets in het heelal, wijzelf maken bewust deel uit van het grote allesomvattende leven.
De vier kleine beestjes hierboven waren zelfs ná hun dood in staat om mijn pen in beweging te krijgen. Als levende menselijke wezens moeten wij dan ongetwijfeld ook het bijna onmogelijke, mogelijk kunnen maken.
woensdag 26 oktober 2011
dinsdag 25 oktober 2011
maandag 24 oktober 2011
zondag 23 oktober 2011
219. De dood van Khadafi
Volgens de laatste berichten vluchtte Muammar Khadafi in een konvooi uit de Lybische stad Sirte. NAVO-vliegtuigen ontdekten de stoet en bestookten een tiental auto’s met raketten. Khadafi trachtte zich te verstoppen in een afwateringsbuis langs de weg maar werd vrijwel meteen ontdekt door opstandelingen. Ze sleurden hem uit de buis waarna hij is gelyncht en vermoord. Het zijn diep trieste en mensonwaardige beelden die de wereld overgaan, vanaf de momenten vlak voor zijn dood tot de bezichtiging van zijn lijk in een koelhuis. Op de laatste momenten van zijn leven kwam hij in een verschrikkelijke hel terecht, werd omringd door tientallen waanzinnige duivels die hem uitjouwden, bespuugden, aftuigden en tenslotte doodschoten.
Khadafi had veel misdaden op zijn geweten. Wat hem nu is overkomen is zeer waarschijnlijk nog niks bij wat hij vele anderen heeft aangedaan. “Eindelijk zijn verdiende loon!”, zou je dan kunnen zeggen. Maar ik vind dat niemand het recht heeft om een ander mens toe te takelen en/of te doden. Zulke afschuwelijke uitingen van wrok en haat kunnen geen recht doen aan de ander en niet aan degene die ze uitdraagt. Wel is het onze plicht aan de gemeenschap te verhinderen dat misdadigers van zwaar kaliber nog ooit in de fout kunnen gaan. We hebben rechters en allerlei instituties die daarvoor zorg dragen, hoewel het altijd mensenwerk blijft.
Iedereen sterft een keer en ik stel me zo voor dat een mens uiteindelijk oog in oog komt te staan met zichzelf en dan zijn eigen hel en hemel ten volle zal ervaren, een confrontatie met wie je was en wie je bent.
Los nog van de vraag wat deze doorgedraaide opstandelingen onder het regime van Khadafi wel of niet meegemaakt hebben, is het moeilijk te zeggen hoe iemand reageert als hij in zo'n situatie terechtkomt. Ik durf er mijn handen niet voor in het vuur te steken. Tegelijkertijd voel ik ook mededogen met Khadafi, zoals ik dat ook had toen Saddam Hoessein voor de draaiende camera’s uit zijn hol werd gehaald en een tijdje later de doodstraf werd voltrokken. Ik zie dan niet enkel zijn lijst met zware misdaden voor me, maar ook dat zo’n man ooit als een klein kwetsbaar wezentje ter wereld is gekomen, zijn eerste lachje aan zijn omgeving gaf en kraaide van plezier als hij gekieteld werd. Ergens in zijn leven is er een keerpunt geweest en kwam het van kwaad tot erger. Op een gegeven moment kon hij niet meer terug, is hij alle gevoel voor proporties verloren en moet het in zijn bol zijn geslagen. Mensen met veel macht worden/zijn trouwens bijna allemaal geestesziek, ook al lijken ze normaal te functioneren. Het beste is om uit de slangenkuil te blijven en dicht bij jezelf. Khadafi was in ieder geval goed ziek, dat moge duidelijk zijn. Het stomme is dat alle regeringsleiders het wisten en zoete broodjes met hem bleven bakken omdat er financieel voordeel was te behalen. Dan ben je dus net zo ziek. Het beest in hem was toen allang uit zijn kooi gebroken en sloeg zijn klauwen uit naar alles wat hem niet zinde. Ze stonden erbij, keken er naar en vulden hun geldbuidels zolang het nog kon. Khadafi is dood, de kaarten worden opnieuw geschud. Achter de schermen bieden de marktpartijen stevig tegen elkaar op en spelen hun spelletjes. Er valt nog het een en ander te halen in Libië.
De Arabische lente kent nog vele winterse dagen. Het gure weer blijft nog wel even aanhouden. Waarschijnlijk een natte zomer met weinig zon erachteraan en dan zitten we alweer in de herfst. Groei en ontwikkeling heeft nu eenmaal een bepaalde tijd nodig.
Zie ook: Khadafi en de waanzin 11-02-2011
en: Khadafi, einde van een dictator 20-10-2011
vrijdag 21 oktober 2011
donderdag 20 oktober 2011
217. Khadafi, einde van een dictator
Ik begrijp de uitzinnige vreugde van het Libische volk nu Khadafi, het symbool van onderdrukking, onvrijheid en terreur, er sinds vanmiddag niet meer is. Tegelijkertijd laten de begeleidende beelden zien dat het ongeregelde zootje strijders van het nieuwe regime als ze in eenzelfde machtspositie verkeren, het waarschijnlijk niet veel beter doen dan Khadafi en consorten. Er is een chronisch gebrek aan beschaving bij de massa en bij hun leiders, niet alleen in het Midden-Oosten maar overal ter wereld. Ware leiders zijn een voorbeeld van eerlijkheid, wijsheid en rechtvaardigheid, waar een bevolking zich aan kan optrekken. De wereldleiders van nu, met in hun kielzog de handelsdelegaties, verdrongen zich nog maar kort geleden voor de troon van diezelfde Muamar Khadafi om nieuwe oliecontracten af te sluiten en andere voordelige deals. Als de beste vrienden omhelsden ze elkaar terwijl onder hun ogen de onderdrukking van het Libische volk gewoon doorging. Toen de Lybiërs tegen de terreur opstonden, doordrukten en het duidelijk werd dat Kadhafi weleens het veld zou moeten gaan ruimen, veranderden zijn Westerse vrienden plots in vijanden en steunden de opstandelingen. De buit onder elkaar verdelen is veel lucratiever natuurlijk. De wereld hangt aan elkaar van hypocrisie.
Khadafi zou zich voor al zijn misdaden voor een rechter hebben moeten verantwoorden. Dat zou een helder en duidelijk signaal zijn geweest naar andere leiders en een opsteker voor alle wereldburgers. Nu viert men de gewelddadige dood van Khadafi alsof hij het allerlaatste exemplaar was van een bende machtswellustelingen. Maar de overige wereldleiders, bankiers en oude mafiavrienden vieren het feest vrolijk mee. En zij, als zij ook maar één zwak moment bij een andere concurrent ontwaren, knallen ze die ook meteen af. Het is de Amsterdamse onderwereld, maar dan in het groot.
Intussen wordt het volk van Syrië al een tijd in de steek gelaten. Er zijn inmiddels meer dan 3000 vreedzaam protesterende burgers gedood en tienduizenden gewond. Pas als het volk een doorbraak forceert komen de mafiosi van alle kanten met hun steun en mooie woorden, vervolgens gaan ze er opnieuw met de buit vandoor en een marionettenregering mag de zaken onderhouden.
Muamar Khadafi is behandeld zoals hij dat met duizenden onderdanen gedaan heeft. Desondanks is het tragisch en triest dat men niet in staat is geweest om deze man voor de rechter te brengen.
Abonneren op:
Posts (Atom)